Na bijna 10 maanden afwezigheid ben ik weer terug op ‘Life by Ciska’. Ik ben vanaf nu echter niet meer alleen, maar samen met een lief, klein meisje.

Mijn dochtertje Liva Daniëlle Maria Veerman (roepnaam: Liva) is op 17 augustus 2023 geboren.

Tot 19 februari 2024 zal ik samen met Liva van mijn bevallingsverlof gaan genieten. Maar… tot die tijd wil ik het schrijven wel weer gaan oppakken. Zover het (prille) moederschap dit natuurlijk toelaat.

Uiteraard staat mijn leven de komende tijd vooral in het teken van Liva en zal ik jullie meenemen in onze avonturen en het (alleenstaand) moederschap (topic: ‘life with Liva’). Maar daarnaast wil ik ook weer gaan schrijven over alle andere onderwerpen en zal ik ‘life by Ciska’ weer gaan vullen met blogs en gedichten.

Terwijl ik dit typ, ligt mijn kleine Liva boven in haar wiegje te slapen. En wat blijft het gek, bizar én bijzonder om te beseffen dat ze al ruim zeven weken bij mij is. Ik heb een dochter en ik ben haar mama! Daarnaast is dit sowieso een bijzonder moment, gezien Liva al weken overdag niet in haar wiegje wil slapen en nu al twee uur onder zeil is. Dan blijkt maar weer: niets is zo veranderlijk als een baby. En niets zo veranderlijk als het moederschap.

Geheel in stijl waren ook de laatste weken van mijn zwangerschap een rollercoaster. Mijn vliezen braken vroegtijdig (ik was 35+4 weken zwanger) en als gevolg hiervan, werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Uiteindelijk mocht ik, na een paar dagen opgenomen geweest te zijn, thuis afwachten. Met 37 weken zwangerschap zou ik sowieso ingeleid worden en ik hoopte deze termijn te kunnen halen. Twee dagen later, met 36+3 weken, werd ik echter weer in het ziekenhuis opgenomen met een beginnende infectie.

Een paar uur later verwelkomde ik Liva in mijn leven.

Het hele (beval)verhaal zal ik misschien nog wel gaan delen. Zoals je weet, ben ik dol op kwetsbaarheid, maar mijn emoties omtrent mijn bevalling zijn nog te rauw. Zelfs voor mij.

Daar was ze dan toch echt: mijn meisje lag na drie (!) hele bevaluren op mijn borst. Dat ik, van de drie uur, anderhalf uur persweeën heb weg lopen puffen, vergeten we maar even.

Liva is geboren met 36+3 weken. Ze was 50 centimeter lang en woog 2830 gram: een krachtig, mooi meisje met direct een goed aanwezig huiltje. En hoe wonderlijk: Liva is geboren met een volle bos (bruin) haar, terwijl ik vrijwel kaal geboren ben. Je begrijpt vast wel dat ik met elk haartje nu volop pronk en bijna elke dag wordt Liva’s hoofdje versierd met een speldje of haarbandje.

Mijn beide ouders waren bij de bevalling aanwezig. Uiteraard mocht opa gezellig aan het hoofdeinde blijven zitten ;-). Nadat ik Liva zelf heb aangepakt, heeft opa haar navelstreng doorgeknipt. Oma heeft Liva haar eerste pakje aangetrokken (en gemopperd dat het wel een ‘heel ingewikkeld pakje was’). Hoe dan ook, het was meteen duidelijk: Liva is niet alleen mijn trots, maar ook die van mijn ouders. Opa is verliefd en zegt dit de hele dag tegen iedereen die het maar horen wil. Maar vlak oma niet uit: zij is minstens even trots.

En ik? Ik ben mama. Ik heb een klein meisje om 24/7 voor te zorgen. Om haar hand vast te houden en af en toe los te laten. Een meisje dat de wereld zal gaan ontdekken (en daar nu al flink mee bezig is), maar hopelijk altijd haar weg naar huis terug zal vinden.

Ondanks het feit dat het moederschap even moest indalen (hoe bereid je je hier in godsnaam op voor?), kan ik me geen leven meer zonder haar meer voorstellen. Naast dat ze natuurlijk haar eigen persoontje is, zijn we nu vooral samen. Zij en ik. Wij.

Mijn eigen kleine gezinnetje is met Liva geboren en ik ben trotser dan ooit. Een alles omvattende liefde heeft zich van mij meester gemaakt en mijn hart leeft nu echt buiten mijn eigen lichaam.

Ik vink nu al alle cliché’s af en alles blijkt waar. Maar bovenal weet ik één ding zeker: al mijn later, is met mijn lieve Liva.

Liefs, Ciska

Life with Liva