Ik had zo gehoopt een ander verhaal te kunnen schrijven. Of misschien beter gezegd: een ander verhaal te mogen schrijven. Veel liever had ik geschreven over mijn grote roze wolk. Een roze wolk vol positieve energie, vrolijkheid en mooie toekomstdromen. Een roze wolk vol liefde en nieuwe kansen. Een roze wolk vol hoop.

Het moment dat ik mijn roze wolk weer eventjes aan kon raken, was bijna gelijk aan het moment dat ik de eerste grijze wolk in de verte zag verschijnen. Mijn bekende grijze wolk. De wolk die ik gehoopt had niet meer te zien. Mijn grijze wolk die ik net verdreven had met veel moeite, tomeloze inzet en realistisch optimisme. Mijn grijze wolk die ik bedankt had voor zijn wijze lessen, maar met liefde achter me had gelaten.

Maar helaas: mijn grijze wolk haalde mijn roze wolk in. Alles wat vrolijkheid en kleur had, werd al snel kleurloos en de wereld werd steeds donkerder. De zon probeerde nog zacht door mijn grijze wolk heen te schijnen, maar de warmte van de stralen waren al niet meer voelbaar op mijn huid. Vanaf het moment dat mijn grijze wolk mijn leven omarmde, voelde ik ons leven samen verdwijnen. Ik nam afscheid van ons leven samen. Ik nam afscheid van jou.

Oktober 2022

Op dinsdag 4 oktober had ik voor de tweede keer een positieve zwangerschapstest in handen. Al een week voor ik de test deed, wist ik dat ook mijn tweede IUI-behandeling geslaagd was. Ik ken mijn lichaam, mede door mijn adenymyose, behoorlijk goed en had genoeg zwangerschapssymptomen om mijn gevoel te ontkennen. En waarom zou ik ook?

Ondanks ik direct bang was voor een nieuwe tegenslag, voelde ik toch gelijk een deurtje in mijn hart opengaan. Ik durfde weer te dromen en te wensen. Ik durfde te hopen dat de roze wolk dit keer wel zou blijven hangen en MIJN roze wolk zou worden. Ik durfde oprecht blij te zijn, terwijl ik nooit meer gedacht had, deze blijdschap te durven voelen.

Het werd zondag 9 oktober en ik werd wakker met een vervelende, menstruatieachtige buikpijn. Vanaf het moment dat ook licht bloedverlies zich aandiende, dreef mijn grijze wolk mijn huis binnen. Mijn grijze wolk nam bezit van mijn hart en hoofd en ik gaf mezelf eigenlijk onmiddellijk over. Ik wist en voelde dat ik ook dit leven zou verliezen. Ik wist en voelde dat ik ons leven samen zou verliezen.

Ik besloot door te gaan en ging maandag ‘gewoon’ aan het werk. Vol nuchterheid, slechte humor en sarcasme draaide ik deze dag op de automatische piloot. Mijn verdriet probeerde ik even geen ruimte te geven en mijn hoofd nam de gedachten van mijn hart niet over. Ik zette door tot mijn buikpijn extremer werd en een toiletbezoek in de middag me deed instorten. Ondanks ik al wist dat het niet goed ging en ik de grijze wolk stiekem al omarmd had, had ik blijkbaar toch een sprankje hoop gevoeld. Hoop dat deze keer mijn toekomstdroom toch uit zou komen. Hoop op een leven samen.

Door mijn tranen heen sprak ik de woorden voor het eerst hardop uit: ‘het is weer een miskraam’.

Ik besef heel goed dat ik voor de tweede keer in mijn leven heb mogen wensen en dromen en dat dit feit me een gelukkig mens maakt. Ondanks ik ontzettend dankbaar ben dat ik blijkbaar makkelijk zwanger raak, denk ik dat ik nooit meer oprecht gelukkig zal zijn als ik een positieve zwangerschapstest in handen heb.

Want geloof me: vanaf het moment dat je het woord ‘zwanger’ ziet staan of een ‘tweede streepje’ ziet verschijnen, begin je automatisch met dromen. Je ziet voor je hoe het leven samen zal gaan zijn, je begint te fantaseren over babynamen en je richt in je hoofd het liefste, kleine kamertje in. Je voelt al een schopje in je buik, je hoort een huiltje en een lachje en je voelt een klein handje stevig in de jouwe. Een positieve zwangerschapstest maakt je direct moeder. Maar ook dit keer ben ik een moeder met een lege buik…

Er zal ook nu geen kindje in mijn buik groeien. Ik zal geen schopjes voelen en ik zal niet kunnen klagen over ‘dat ik nu toch wel veel te rond en dik geworden ben’. Maar mijn hart? Mijn hart is wel met elke zwangerschap gegroeid. Want één ding hebben mijn twee grijze wolken niet kunnen verdrijven: de herinneringen aan mijn twee roze wolken. Mijn hart is gevuld met liefde, gedachten en eerder gemaakte toekomstdromen. Mijn hart is gevuld met mijn twee kleintjes.

En mijn hoofd? Mijn hoofd weet dat ook deze keer mijn grijze wolk voorbij zal gaan drijven, maar nooit volledig zal verdwijnen. Ik ga vanzelf weer van overleven naar leven en de kleuren in de wereld krijgen vanzelf hun kracht weer terug. Tot die tijd blijf ik nog heel even in mijn bubbel en geef ik mezelf de ruimte om alle emoties te voelen. Mijn hoofd staat stil en mijn lichaam gaat door.

Tot het moment komt dat ik straks weer wensen wil…

Hopes&Wishes