Of moet ik eigenlijk zeggen: nu niet meer?

Het is even stil geweest op LifebyCiska en dat had een hele goede reden.

Op donderdag 19 mei startte ik echt mijn kinderwenstraject: IUI-poging één stond ingepland! Na heel wat ovulatietesten en een LH-piek die uiteindelijk vier dagen later – dan gepland – kwam, had ik woensdag 18 mei toch echt een positieve ovulatietest in mijn handen. Ik mailde de kliniek en kreeg de volgende ochtend het bericht dat ik dezelfde middag nog langs kon komen. Spannend! Maar in mijn hoofd was dit toch echt een oefenpoging. Hoeveel geluk moet je hebben als poging één daadwerkelijk raak blijkt te zijn?

Vol slechte grappen en nervositeit stapte ik de kliniek binnen. Gelukkig trof ik een ontzettend fijne verpleegkundige, die mijn humor ook nog snapte en leek te kunnen waarderen (dat weten we natuurlijk nooit zeker). Ik voelde me direct op mijn gemak en dat was zó fijn. Dit gevoel maakte de onromantische date met de eendenbek en een rietje vol donorsperma toch wel een tikje comfortabeler.

Na het inbrengen, als ik vijf minuten in de behandelkamer zat was het lang, kon ik weer gaan. Mijn moeder ging ook deze keer met me mee en ook deze keer sloten we af bij de pannenkoekenboerderij in Leiderdorp. Goede tradities moet je tenslotte in ere houden en elke stap moet toch echt gevierd worden. Dat ik eigenlijk niet durfde te gaan plassen, omdat ik bang was dat ik €1400 eruit zou plassen (en mijn kans om moeder te worden), negeren we maar even.

Iedereen die enigszins bekend is met een kinderwenstraject weet wat er nu komt: de twee wachtweken. Twee weken na de IUI-poging moet je een zwangerschapstest doen. Welke toch negatief zou zijn: daar was in mijn hoofd geen twijfel over mogelijk.

Het weekend voordat ik ging testen was ik bij Joska, mijn beste vriendin en haar zoontje. En wat hebben we een fantastisch weekend gehad! We genoten van de alcoholvrije gin (want ja, je moet direct na de poging ‘zwangerproof’ eten en drinken), ik ging babyzwemmen met de kleine man, we maakten mooie wandelingen en genoten van ontzettend slechte series op tv. Zondag deed ik, omdat ik wat krampen voelde aankomen, een zwangerschapstest en deze was negatief. Al was het natuurlijk wel heel vroeg om te testen (en deed ik de test halverwege de dag na het drinken van bijna een liter water): het bevestigde mijn gevoel dat deze poging niet geslaagd zou zijn. En dat was echt helemaal prima!

Tot ik de woensdag erna wakker werd en me beroerd voelde. Ik voelde me anders en ondanks het 5 uur ’s ochtends was, was het eerste wat ik dacht: ik moet testen. Ik voelde me anders, was misselijk en duizelig en had zomaar eens het idee dat ik toch zwanger zou kunnen zijn… Twee testen later (want nee, ik geloofde de eerste test natuurlijk niet), had ik twee positieve zwangerschapstesten in mijn handen. Hysterisch van geluk en verbazing belde ik Joska op (die natuurlijk nog niet opnam, want welke idioot belt er nu om 5.15 uur?!). Ik was van slag, maar dolgelukkig. En ook nog zwaar beroerd, laten we dat niet vergeten. Een mooie mix om vervolgens een hele dag met je collega’s locatiemanagers op tour te gaan in een busje 😉.

De ochtend erna deed ik een digitale zwangerschapstest en na een paar minuten verscheen de tekst: zwanger, 1-2. Dit betekende dat ik op dat moment ruim 4 weken zwanger was en een wonder was geschied: ik die dacht moeilijk zwanger te kunnen raken en minstens zes IUI-pogingen nodig zou hebben voor een positief resultaat: ik was ZWANGER.

Ik heb één dag van het euforische gevoel kunnen genieten, want op vrijdag kreeg ik een lichte bloeding. Na een telefonisch consult met een verpleegkundige van de kliniek kon ik alleen maar afwachten: 50 procent kans op een (vroege) miskraam en 50 procent kans dat de zwangerschap door zou zetten. De bloeding moest in ieder geval binnen twee dagen afnemen en als maandag m’n test nog positief zou zijn, was ik toch echt nog steeds zwanger.

Naast dat ik me ontzettend beroerd voelde (lichamelijk) kwam ook direct de onzekerheid en het verdriet. Ik had net het rompertje besteld om het mooie nieuws, dezelfde avond, aan mijn ouders te gaan vertellen. Ik had net twee dagen van een euforisch blij gevoel kunnen genieten, voordat de tranen dit gevoel langzaamaan weer deden verdwijnen.

Maandag kwam, de bloeding was al snel gestopt en de test was nog positief. De verpleegkundige feliciteerde me (al dan niet voorzichtig) met mijn zwangerschap en er werd een vroege echo ingepland. Ook voelde ik me nog ontzettend beroerd en kreeg ik geen hap door mijn keel. Werken was een grote uitdaging, maar gelukkig zou ik na dinsdag vakantie hebben. En wat kwam deze vakantie als een cadeautje…

Het testen kon ik echter niet loslaten en ik denk dat ik in totaal zo’n 25 zwangerschapstesten gedaan heb. Dat bloedverlies had iets in me geraakt en m’n onzekerheid getriggerd. Iets wat ik met elke test hoopte te verhelpen, maar het testresultaat bleef elke keer positief, maar heel licht…

Woensdag had ik de vroege echo (met ongeveer 5 weken en 6 dagen zwangerschap) en ondanks er niet veel te zien zou kunnen zijn op deze termijn, zouden we wel al kunnen zien of de zwangerschap op de juiste plaats zit. Helaas had ik deze keer niet mijn eigen arts en kon ik bij deze arts de klik direct niet vinden. Al snel lag ik in de stoel en liet de inwendige echo een klein vruchtzakje in mijn baarmoeder zien. Meer was er – ook vanwege mijn zwangerschapsduur – nog niet zichtbaar en ze kon nog niet zeggen of dit een langdurige zwangerschap zou worden. Maar wat maakte het mij ook allemaal uit: Ik had een vruchtzakje en was intens gelukkig! Ik was zwanger en het zou echt allemaal wel goedkomen. Mijn wonderbaby was onderweg.

Donderdag ging ik met mijn ouders op vakantie. We vertrokken voor drie weken naar Griekenland (Karpathos). En wat hebben we genoten! Ik voelde me ontzettend zwanger (nog steeds met vlagen beroerd, was regelmatig duizelig en hield veel vocht vast en mijn buikje zette al aardig op). Aan het eind van deze drie weken maakten mijn moeder en ik mooie foto’s op het strand. Deze foto’s zou ik gaan gebruiken om mijn zwangerschap wereldkundig te maken. Hoe mooi dat we stiekem al met z’n tweetjes op vakantie waren? Ik kocht natuurlijk het meest cheesy Karpathos-rompertje dat ik kon vinden om mee naar huis te nemen.

De dag na thuiskomst (en na een nacht van vier uur slaap) stond de echo gepland. Op dat moment zou ik ruim 9 weken zwanger zijn en zou mijn kleintje al mooi in beeld gebracht kunnen worden, inclusief een mooi kloppend hartje. De laatste dag voor mijn vakantie kreeg ik echter weer een lichte bloeding en deze zette, al dan niet licht, nog door op de dag van de echo. Alle zenuwen en onzekerheden werden weer opnieuw getriggerd, maar ook voelde ik me al dagen weer misselijk en was mijn buik echt opgezet…

Vol spanning ging ik de echo in, dit keer bij mijn eigen arts. De inwendige echo sprak direct boekdelen en de woorden van de arts bevestigde dit:  ‘het is niet goed’. Op de echo waren meerdere plekjes te zien die vruchtzakjes konden zijn. Maar geen van deze plekjes had zich goed ontwikkeld en er was geen zwangerschap (meer) te zien. Wat de plekjes wel waren, wist de arts niet direct. En ook bestond er kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, omdat er zoveel onduidelijkheden waren. Ik moest bloed laten prikken en op basis van mijn HCG-waarde (zwangerschapshormoon) zou hij meer kunnen vertellen. De uitslag zou ik dezelfde middag krijgen en dit was inderdaad het geval. Na 17 uur werd ik gebeld en vertelde hij dat mijn HCG op dat moment niet meer meetbaar was (lees: ontzettend laag) en het vruchtzakje mijn lichaam al had verlaten, waarschijnlijk net na mijn eerste echo. Gezien het zakje dan ontzettend klein is (hooguit een paar millimeter) hoef je hier niets van te gemerkt te hebben. De plekjes die nog wel te zien waren op de echo, waren mijn adenymyose plekjes en volgens de arts kon mijn menstruatie elk moment beginnen.

And so it did. De intense buikpijn kwam al snel opzetten en volgens de arts zou na deze menstruatie de overige hormoonwaarden (oestrogeen en progesteron) zich langzaam weer moeten gaan herstellen. Daarmee zouden de laatste zwangerschapssymptomen weer gaan verdwijnen. De volgende cyclus zou ik weer met een nieuwe poging kunnen starten. One down, more to come…

Toen kwamen de emoties. Ik heb me bijna vijf weken ontzettend zwanger gevoeld, foto’s gemaakt en in mijn hoofd het kamertje al ingericht. Ik heb de liefste en mooiste cadeautjes gekregen van mensen die ik ontzettend liefheb en natuurlijk heb ik zelf ook al wat gekocht. Ik heb mijn buik ingesmeerd met zwangerschapscrème en in mijn hoofd had ik mijn kleintje al een naam gegeven.

Niet alleen mijn hoofd, maar ook mijn hart en buik zijn bewoond geweest met mijn kleintje. Mijn lichaam is nog aan het ontzwangeren, mijn hormonen zijn in de war en al het vocht houd ik nog vast. Mijn buik is nog opgezet, maar mijn kleintje zit er niet meer in. Ik mis het gevoel en de euforie. Ik mis het zwanger zijn, ook al was dit maar zo kort. Maar meer dan alles, mis ik mijn kleintje.

En ik weet dat het goed gaat komen. Ik weet nu dat mijn lichaam ‘werkt’ en dus daadwerkelijk zwanger kan worden. Ik ken de statistieken en weet dat een (vroege) miskraam vaak voorkomt. Maar ik wat ik niet wist, is dat het al zo’n leegte kan achterlaten. Waar ik altijd wist wat ik moest doen, heb ik nu even geen idee. Ik wil het ook even niet weten. Ik wil ook even niet denken aan een volgende poging en wanneer ik hiermee zal gaan starten. Ik wil vooral goed voor mezelf zorgen, zodat dit gevoel het plekje krijgt wat het verdient. Het plekje dat mijn kleintje heeft verdiend.

Waar ik mijn vorige blog vol zekerheden schreef, weet ik het nu even niet meer. Heb ik het alleenstaand moederschap onderschat? Nu al? Heb ik onderschat hoe het voelt om vreugde en verdriet niet direct met een partner te kunnen delen? Maar ik weet ook dat ik hier doorheen moet en deze vragen nu niet kan beantwoorden. Ik weet dat ik hier over een week waarschijnlijk alweer anders over denk en mezelf weer stoer genoeg voel om de hele wereld op mijn handen te dragen.

Voor nu heb ik alle babygerelateerde spulletjes in een doos gedaan en in de kast gezet. Ik haal deze doos er echt wel weer een keer uit en mijn positieve gevoel komt wel weer terug. Maar nu nog even niet. En ook dat is goed.

Liefs, Ciska

Hopes&Wishes