Vanochtend om 6.15 uur zat ik op de bank: opgemaakt, aangekleed en klaar om de werkdag te beginnen. Tot ik in het voorbijgaan nog eens goed in de spiegel keek en iets in mijn spiegelbeeld me even stil deed staan. Ik miste iets. Iets waar ik de afgelopen weken zo ontzettend van had genoten. Iets wat ik te belangrijk vind om te negeren. Ik miste… de oprechte sprankel in mijn ogen.

Ik bleef naar mezelf kijken en voelde al snel de tranen achter mijn ogen branden. Mijn hoofdpijn, die op de achtergrond al goed aanwezig was, drong zichzelf steeds meer naar voren. Toen de eerste tranen over mijn wangen rolden, durfde ik het eindelijk aan mezelf te vragen: “Wie houd ik nu eigenlijk voor de gek?”

De afgelopen week stond in het teken van (ovulatie)testen. Waar mijn cyclus een aantal maanden ontzettend regelmatig was, was deze maand weer eens verrassend geweest. Een verrassing waar je, als je eindelijk mag starten met je kinderwenstraject, niet direct op zit te wachten. Dat de kans groot was dat ik het moment van mijn eisprong niet goed zou kunnen inschatten, was te verwachten en had ik ook ingecalculeerd. Althans: dat dacht ik. Tot vanmorgen het tegendeel bewees.

Dat dit hele traject niet te plannen is, weet iedereen. Ook ik. Ook dacht ik dat ik hier heel koeltjes en nonchalant mee om zou kunnen gaan. Tot vanmorgen. Niets in het leven valt immers echt te plannen: het draait altijd om doelen stellen, hard werken en/of manifesteren (als je hierin gelooft). Maar toch blijf ik de behoefte voelen om de controle te pakken en te plannen wat de volgende stap gaat zijn. Maar liever nog: wanneer.

Naast het gemis aan controle, voelde het vanochtend ineens alsof mijn wereld, vandaag of morgen, voorgoed zou gaan veranderen. Ik voelde een enorme druk op mijn schouders die gepaard ging met een enorm angstig gevoel: wat als mijn eisprong deze maand opeens niet zou komen of niet meetbaar zou zijn? Zoals ik in één van mijn vorige blogs beschreef, wisselden angst en hoop elkaar weer eens gezellig af. Van een intense huilbui naar een lachbui om mijn eigen idioterie. En dat allemaal in een minuut of twintig. Intens.

Waar ik normaal gewend ben (of misschien wel geleerd heb?) om mezelf af te laten leiden en door te gaan, besefte ik nu dat ik graag even op de rem wilde trappen. Ik wilde mijn eigen gedachten afremmen, maar mijn gevoel juist alle ruimte geven. Ik voelde dat ik het nodig had en wilde voor het eerst in mijn leven ervaren hoe het zijn om op zo’n moment bewust voor mezelf te kiezen. Ik trok mijn vrolijke zomerjurkje (ironisch hè?) uit en m’n chillkleding aan. Mijn haar bond ik in een knot op mijn hoofd en ik nestelde mezelf op de hoek van mijn bank.

Ondanks mijn haar vandaag wel fantastisch zat en het een gemis zou zijn als de wereld dit beeld zou moeten missen, besloot ik dat ik vandaag alleen wilde doen wat ik echt zou willen. Wandelen, schrijven, een boek lezen, simpele tv kijken en mijn telefoon even naast me neer kunnen leggen. Ik had nog geen idee wat ik deze dag precies zou gaan doen, maar ik wist eigenlijk al direct wat deze dag me zou gaan brengen. Door mezelf ‘het voelen’ te gunnen en al mijn strenge en automatische gedachten zoveel mogelijk los te laten, zou ik weer durven. Ik zou weer durven hopen en het vertrouwen in mijn lichaam en het traject terug gaan krijgen. Al was het maar voor een heel klein beetje.

Eén procent verandering zou voor mij op dit moment al genoeg zijn. En zeg eens eerlijk: is dat niet precies de verandering die we altijd moeten willen wensen? Voor mij zou het hopelijk een kleine verandering in mijn gevoel betekenen, ik zou weer een mini sprankel in mijn ogen zien en een grote pauze geven aan het stemmetje in mijn hoofd. Eén procent, waardoor ik weer door zou kunnen gaan en weer zou durven vertrouwen op mijn eigen gevoel. En ‘durven vertrouwen’ is alles wat ik op dit moment stiekem wens.

Ik snap ook dat het niet altijd voor iedereen mogelijk is om direct een pauze in te lassen, het werk naast je neer te gooien of je gezinsleven links te laten liggen. Wat ik wel weet is dat er altijd een moment is (denk aan de één procent!) waarop je even stil kunt staan. Misschien maar een kwartiertje overdag of een half uurtje in de avond: waar en wanneer dan ook. Durf bewust te worden van je eigen behoeften en echt naar jezelf te kijken. Spreek uit naar jezelf wat je ziet of juist wat je wilt veranderen en begin jezelf dit gunnen. Al begin je ontzettend klein, zodat ook jij het gevoel krijgt weer te durven vertrouwen.

Even een klein uitstapje: in het vliegtuig wordt niet voor niets omgeroepen dat je, in een noodsituatie, eerst bij jezelf het zuurstofmasker op moet zetten, voordat je een ander kunt gaan helpen. Net als jij zorg ik ook graag voor anderen en sta ik altijd voor iedereen klaar. Mijn eigen gevoel verdwijnt hierbij al snel naar de achtergrond. Ik besef me dat sommige cliché’s ontzettend waar zijn: alleen als je goed voor jezelf zorgt, kun je ook voor een ander zorgen. En met liefde neem ik deze job nu al ontzettend serieus.

Hopes&Wishes Mind