Vorig jaar op Moederdag schreef ik mijn meest kwetsbare blog ooit. De interne strijd die volgde (en ik kort en bondig beschreef in mijn laatste blog), hoop ik nu voor eens en altijd achter me te laten. Dat dit heel idealistisch klinkt en ik – mezelf  kennende – vast wel weer een nieuwe strijd met mezelf aanga: sure. Maar dat mijn gevoel deze eerste strijd dan in ieder geval gewonnen heeft, staat als een huis boven water. So… let the ‘billen bloot avontuur’ begin!

Deze blog is ontzettend lang geworden, daar ben ik me van bewust, maar ik heb geprobeerd alles chronologisch te benoemen. Op deze manier hoop ik je goed mee te kunnen nemen in mijn keuzes en de gevoelens waarmee het gepaard gaat (of is gegaan). Later zal ik hier meer over schrijven, maar voor nu begin ik mijn verhaal. De eerste, echte blog in de categorie ‘Hopes & Wishes’.

Vorig jaar schreef ik dit: “Maar bij de laatste groep hoort ook nog een stroming vrouwen die naar mijn mening niet vergeten mag worden. Dit zijn de single vrouwen van midden/eind dertig met een kinderwens. Ze hebben op dit moment geen relatie (of zicht op een relatie), maar weten wel dat ze genoeg liefde in zich hebben om aan een kindje te kunnen geven. Ze snappen dat het krijgen van een kindje ‘het mooiste is wat je ooit zal overkomen’. Tegelijkertijd weten en beseffen ze dat hun lichaam niet oneindig vruchtbaar is. En ze misschien wel een plan moeten maken als ze hun wens nog in vervulling willen laten gaan.”

Dat dit stukje nu weer een gevoel bij me oproept dat ik direct kan herbeleven, spreekt hopelijk voor zich. Ik weet nog zo goed hoe ik alles voor mezelf opschreef en mijn plan begon te maken. Mijn plan begon logischerwijs bij het doel en gelukkig was dit doel snel duidelijk: ik hoopte ooit moeder te mogen worden. De subdoelen gingen me vervolgens ook prima af. Ik zette alle mogelijkheden op een rijtje en woog de ‘voors en tegens’ direct tegen elkaar af. Toen ik bij het onderwerp ‘wanneer’ kwam, werd het lastiger. Ik stelde deadlines voor mezelf, maar schoof deze ook wel tien keer vooruit. Want: de 100 redenen om het op dat moment niet te doen, wogen toch echt zwaarder dan de 101 redenen om het wel te doen. En waarom? Het was onbekend, eng en ontzettend spannend. Voor mijn gevoel was er, als ik de deadline wél zou halen, geen weg meer terug. Ik stelde het starten van mijn plan uit, tot het moment kwam dat ik voor het eerst weer naar mijn gevoel durfde te luisteren.

Wel was ik er meer dan ooit mee bezig en kan ik wel zeggen dat vorig jaar echt in het teken stond van mijn kinderwens. Ik nam een aantal dierbaren in vertrouwen in de hoop dat zij konden helpen om mijn hart het van mijn verstand te laten winnen. Een maand na mijn definitieve deadline, augustus 2021, hakte ik definitief de knoop door. Ik accepteerde voor het eerst écht mijn kinderwens en wilde actief weten wat mijn mogelijkheden, als 34-jarige single vrouw, zouden zijn. Na een aantal slapeloze nachten zette ik stap één en startte ik hiermee mijn hele plan: ik schreef me in bij ‘Medisch Centrum Kinderwens’ in Leiderdorp om alleenstaand moeder te kunnen (of hopelijk mogen) worden.

Op dat moment was er een grote wachtlijst en de intake liet ook even op zich wachten. En eerlijk: ik vond het allemaal wel prima. In mijn hoofd was dit toch echt ‘plan B’. Met de wachtlijst in het vooruitzicht zou het nog zeker twee jaar duren voordat ik aan de beurt was. Binnen deze twee jaar vond ik echt nog wel de man van mijn dromen en zou de wens voor een liefdesbaby al snel daar zijn. Ik vond het echter fijn om te weten dát ik al op de wachtlijst stond, mocht dit liefdesavontuur mij toch niet op tijd kunnen vinden. Want: wie zegt dat ik tot mijn 40^e nog vruchtbaar ben? En helaas bleek dit in eerste instantie meer waarheid dan ik ooit écht had bedacht.

Vanaf mijn veertiende riep ik, met al mijn puberale woorden, dat ik het idee had dat ik zelf moeilijk kinderen zou kunnen krijgen. Ik had het gevoel niet zo vruchtbaar te zijn en in mijn leven is dit wel altijd een terugkerend onderwerp geweest. Echter liet het gevoel me niet in de steek en hoe hard ik ook over een gezinnetje droomde, er was altijd dát ene stemmetje in mijn hoofd. Dit stemmetje zorgde ervoor dat ik een ‘plan B’ wilde hebben en niet wilde vertrouwen dat ‘alles wel goed kwam.’ Want… Ik was immers niet tot mijn 40^e vruchtbaar. Toch?

De inschrijving bij de kliniek was een feit en de intake en eerste onderzoeken volgden. Ik was een paar maanden met de pil gestopt en ondanks het kritische stemmetje in mijn hoofd, ging ik de onderzoeken vol vertrouwen tegemoet. Tot de arts na de onderzoeken begon te praten en de woorden van mijn eigen stemmetje in zijn mond had genomen. Na het eerste inwendige onderzoek zei hij: ‘wacht alsjeblieft niet tot je 40^e’. Het aantal eitjes was minder dan gemiddeld voor mijn leeftijd, maar dit kon nog allerlei redenen hebben (waaronder het kortdurend stoppen met de pil). Er zouden meer onderzoeken volgen, dus ik hoefde me nog absoluut geen zorgen te maken. Wist hij veel dat dit hij bevestigde wat ik al 20 jaar gevoeld en gedacht had? Ook al wilde ik hoopvol en optimistisch blijven: de moed zonk toch echt wel in mijn schoenen. Ik stond vanaf dat moment op de wachtlijst voor een donor van de kliniek (1.5 jaar wachttijd), maar ik kon ook kiezen voor een donor van de Deense bank (geen wachttijd). Op dat moment besloot ik toch te gaan voor de kliniekdonor en ik wachtte vol spanning de komende onderzoeken af.

Mijn aantal eitjes bleef laag en daarnaast bleek één mijn bloedwaarden (AMH) aan te duiden dat ik mogelijk vervroegd in de overgang zou kunnen raken. Of misschien al wel was. Ik belandde in een emotionele rollercoaster en had geen idee wanneer de volgende bocht zou volgen. Ik raakte het vertrouwen in mijn eigen lichaam stukje bij beetje kwijt en durfde eigenlijk niet meer te hopen op een goede uitkomst. Hoe kon ik ook: iedere keer werd mijn eigen gevoel bevestigd door de uitslagen van de onderzoeken? Daarnaast was ik nog bezig om de hormonen van 20 jaar anticonceptiepil gebruik uit mijn lichaam te krijgen wat – letterlijk – met horten en stoten ging.

Waar ik wel blij mee was, was dat ik vrij snel weer een natuurlijke cyclus terug had. Waar ik minder blij mee was, was de pijn en de emoties die met mijn cyclus gepaard gingen. Uiteindelijk bleek ook dit een oorzaak te hebben: adenymyose. Adenymyose is een vorm van endometriose en zorgt vooral voor veel pijnen rondom mijn cycli. Ook kan het effect hebben op de vruchtbaarheid of behoud van zwangerschappen, maar het is niet zeker of ik bij de groep vrouwen hoor die hier ‘last van heeft’.

Op dat moment was mijn stempelkaart gevoelsmatig wel vol en had ik geen idee meer hoe het nu verder moest gaan. Mijn ‘plan B’ leek een ‘plan A’ te worden en niks verliep zoals ik had gehoopt en gewenst. Ik vervloekte het hele traject inmiddels en als ik had kunnen vluchten, had ik dit graag gedaan. Maar al snel kwam ik, gelukkig, tot de conclusie dat dat geen oplossing was. Mijn wens was immers te groot en hoe langer ik ermee bezig was, hoe meer ik hoopte dat de wens ooit in vervulling zou gaan.

Alsof het al niet spannend genoeg was, begon ook mijn eens zo regelmatige cyclus eens lekker van zich te laten horen. Er was een paar maanden geen peil op te trekken en ook dat bracht weer een stukje onzekerheid met zich mee. Er volgden nieuwe onderzoeken en half maart kwam eindelijk het verlossende woord. Waar ik de weken ervoor bloed chagrijnig en zenuwachtig was geweest (oprechte excuses voor mijn omgeving), was ik de dag van uitslag opvallend rustig. Waar zowel de arts als ik hoopten dat, mede door het langer stoppen van de pil, mijn hormonen gestabiliseerd waren, het aantal eitjes was gestegen en mijn bloedwaarden waren verbeterd, had ik daar de weken van te voren niet meer in geloofd. Maar op de dag zelf voelde ik me weer hoopvol.

De uitslag volgde en… was positiever dan alle voorgaande uitslagen bij elkaar. Mijn AMH was gestegen (nog wel onder gemiddeld) en mijn aantal eitjes was maar liefst verdubbeld! Waar eerst gesproken werd over alle onmogelijkheden (geen IVF en geen ICSI-behandelingen in verband met beperkt aantal eitjes), ging het nu over de mogelijkheden. Wat een opluchting was dit! De waarden waren bij elkaar genomen niet spectaculair, maar volgens de arts stond op dit moment niets een zwangerschap meer in de weg. Ik kon direct starten met behulp van de Deense donorbank óf wachten op een donor van de kliniek. Op dat moment, maar ook de maanden daarvoor, had ik de knoop al doorgehakt: ik wilde alle kansen om moeder te worden benutten en zou gaan starten. Ook al liggen de prijzen voor een Deense donor gigantisch hoog; mijn ‘plan B’ was inmiddels mijn ‘plan A’ geworden.

Na het laatste lichamelijke onderzoek (die ook positief was) heb ik op de parkeerterrein van de kliniek het winkelmandje van de Deense donorbank afgerekend. Mijn bestelling van drie donorrietjes was geplaatst. Opluchting en spanning wisselden elkaar ieder volgend moment af. Maar, veel belangrijker dan dat, ik begon het weer leuk te vinden. Ik wist weer waarvoor ik het deed én allemaal gedaan had. Ik ging vol hoop en goede moed dit avontuur met mezelf en mijn naasten aan. Dat ik door mijn adenymyose en een goede vorm van PMS ongeveer twee goede weken per maand heb, neem ik allemaal voor lief.

Wanneer je kiest om alleenstaande moeder te worden, weet je dat je het alleen gaat doen. Je weet dat je, ondanks de liefste steun van je naaste omgeving, je er echt alleen voor staat. Dat niemand hetzelfde voelt als jij en dat ook niemand je tranen ziet en voelt opkomen. Ook ik had de droom om samen met mijn droomman het mooiste kindje ooit op de wereld te zetten (als het ons gegund zou zijn). Weet dan dat naast de wens om een kind te krijgen, degene die zo’n traject in gaat, ook rouwt om alles wat ze niet in haar leven heeft. Of om dingen die niet gelukt zijn. Dat het soms veel moeite kost om voor een (wat zo vanzelfsprekend lijkt) ‘plan B’ te kiezen. Ondanks mijn keuze nu ontzettend bewust is, had ik deze keuze tien jaar geleden nooit gemaakt. Weet dat tranen en een lach hand in hand kunnen gaan en zelfs de meest zelfstandige vrouwen zichzelf soms in slaap huilen omdat ze ‘niet alleen willen zijn’.

Ik weet dat mijn sprong in het diepe de juiste sprong was. Ondanks de vele tranen die mijn kussen heeft opgevangen, weet ik nu al dat het niet voor niets is geweest. Het is mijn avontuur. Mijn (levens)verhaal is opnieuw geschreven. Mijn buik is nog hartstikke leeg, maar in mijn hart en hoofd is de liefde voor mijn kleine allang geboren. En dat is meer dan ik ooit had durven hopen en wensen.

Liefs, Ciska

Hopes&Wishes