• 

We zijn als mens heel goed in het bedenken van allerlei excuses. En dan, sorry ik als ik je nu beledig, vooral in het bedenken van excuses om iets te niet te doen. We bedenken allerlei redenen om ergens niet aan te hoeven beginnen, om er niet mee te stoppen of om er simpelweg niet mee door te gaan. Redenen genoeg om iets niet te doen. Maar… tegelijkertijd minstens zoveel redenen om iets wél te doen.

Ik ben ook ontzettend goed in allerlei redenen of excuses verzinnen voor alles wat ik doe. Of beter gezegd: alles wat ik niet doe. En in plaats van hier op deze momenten actief mee aan de slag te gaan, vind ik mezelf negen van de tien keer weer in een (spreekwoordelijke) passieve houding liggend op de bank. Als ik nou op deze momenten intens van mijn relaxte lighouding kan genieten: ‘good for me’. Maar nee. Passief op de bank liggen betekent niet dat mijn hoofd zich ook passief gaat gedragen. Want ja, aldus het stemmetje in mijn hoofd:

• Ik had nu inderdaad al de eerste stap vooruit kunnen zetten;
• Ik had al mijn eerste succeservaring kunnen boeken;
• Ik had mijn hele leven al verbeterd kunnen hebben (lekker dramatisch).

Realistisch? Nee. Herkenbaar. Vast wel.

Vaak benoem je, intrinsiek of hardop, dat iets je toch niet gaat lukken. Je hebt het immers al (zo vaak) geprobeerd en je hebt er nog nooit eerder succes mee geboekt. Maar ook benoem je vaak dat je iets niet kunt, omdat je zoveel meegemaakt hebt. Je kunt niet positief zijn of blijven, want ‘het is al zo vaak mis gegaan’. Je hebt oneindig veel ellende, gebroken harten, verdriet en pijn gekend in je verleden en gaat daarom situaties, in het heden, uit de weg die je hieraan doen herinneren. Bij voorbaat al: want je weet uiteraard nooit helemaal zeker of deze nieuwe situatie je ook weer verdriet of pijn zal doen. Stiekem, maar je vindt het tevens ook heel moeilijk om toe te geven, voel je je een slachtoffer van je verleden en durft je hierdoor geen nieuwe stappen te zetten in het heden.

Maar dan nu de vraag: hoe vaak stop je jezelf onbewust in een slachtofferrol? Vaak genoeg heb je het geeneens door: je bent eraan gewend en het is zogezegd een onderdeel van je. Maar is dit ook echt zo? Iets wat onbewust gebeurt, wordt met aandacht en een tikkie focus al snel een bewust proces. En als je je wel bewust bent van het innemen van deze rol, kun je je rol dan veranderen? Met veel wilskracht, motivatie en energie weet ik zeker dat dit je kan gaan lukken.

Elke stap die je zet om leiding te geven aan je eigen leven, is er één en elk succesverhaal helpt je weer een stap vooruit. Elke fout of misstap leert je uiteindelijk ook weer hoe het anders moet (of kan). Uiteraard zeg ik hier niet mee dat je alles maar klakkeloos moet proberen, terwijl alles in je lijf en hoofd in opstand komt. Maar als je iets uit de weg gaat, zorg er dan voor dat dit een echt bewuste keuze is. Laat je hierin niet leiden door het verleden, maar door het heden. Stel jezelf de volgende vraag: waarom gaat dit je vandaag niet gelukkig maken? Op dat moment stap je uit je slachtofferrol en begin je leiding te geven aan je eigen leven. Je bent begonnen je eigen verhaal te schrijven. En is er iets mooiers dan dat?

Het is lastig om al je ervaringen uit het verleden te vergeten en deze je toekomstige keuzes niet te laten beïnvloeden. Een rugzak vol herinneringen dragen we immers allemaal met ons mee. Zeg nu zelf: hoe vaak denk je niet…

• …dat jij echt de enige bent – in de hele wereld – die dit doormaakt? Of zich zo voelt?
• …dat een ander geen verdriet of pijn heeft gekend, omdat zij er in jouw ogen zo gelukkig uitziet?  
• …dat een ander niet voor haar geluk heeft moeten werken, maar dat alles haar zomaar is komen aanwaaien?  

Was het maar zo’n feest! Aan de buitenkant zie je de grootte of zwaarte van de rugzak van een ander niet. Wat je wél ziet, is hoe een ander deze rugzak draagt. Laat dit maar even bezinken!

Je kunt niet kiezen hoe groot of zwaar je eigen rugzak is. De zwaarte en/of grootte kun je, al wil je dit nog zo graag, ook niet veranderen. Wat je wel kunt doen, is zelf kiezen hoe je je rugzak vanaf nu wilt gaan dragen. Heb je hier (professionele) hulp bij nodig? Zoek deze hulp dan alsjeblieft! Maar beloof me vanaf nu dan één ding: beoordeel (of veroordeel) de rugzak van een ander niet op haar uiterlijk. Maar kijk en leer van de manier waarop zij de rugzak draagt.

Kijk vervolgens eens goed naar jezelf: wat wil je veranderen, maar ook wat wil je vooral vasthouden? En onthoud hierbij: elk kleine stap draagt bij aan een nieuw begin. En elk nieuw begin helpt je je eigen verhaal te (her)schrijven. Zet jij de eerste stap samen met mij en kies jij zelf hoe je je rugzak gaat dragen? Let’s go!

Liefs, Ciska

Mind