Mocht je de afgelopen maand in een cocon geleefd hebben (waar overigens soms helemaal niks mis mee is), dan heb je dit fenomeen gemist: Moederdag. Maar cocon of niet, afgelopen zondag was het toch echt zover. Het was dé dag waar alle (web)winkels flink naar toe hebben geleefd. De winkels schreeuwen nog net niet dat je het mooiste, grootste en duurste cadeau moet aanschaffen. Nee, de winkels spelen in op het onbewuste stukje van onszelf en zorgen ervoor dat je inderdaad kosten noch moeite wil sparen om je moeder te laten zien dat zij gezien en gewaardeerd wordt. Door jou. Of door je kind(eren). Want: mama is toch echt de allerliefste?

Uiteraard doe ik aan deze heisa volop mee. Ik koop in april al de meest cheesy Moederdagkaart ooit en schrijf er een lieve, grappige of ontroerende tekst op (hangt van mijn bui af, maar is vaak een combinatie van deze drie). Ik plunder de plaatselijk supermarkt om veel te veel lekkers in te slaan en zet de meest uitgebreide high tea ooit in elkaar. Afijn: dan kunnen we in ieder geval nog goed nagenieten als deze dag dan toch voorbij is. Naast al deze taferelen plaats ik een liefdevolle foto met tekst op al mijn socials. De liefde voor mijn moeder mag gezien en gevoeld worden. Want oprecht verdient ze het om op deze dag in het zonnetje te worden gezet. Dus ja: ik doe schaamteloos aan alle heisa mee en kom er openlijk voor uit!

Maar deze Moederdag begint er, meer dan ooit, toch iets aan me te knagen. Moeder zijn (of jezelf moeder voelen) is minder zwart-wit dan het ooit geweest is. Op Instagram wordt je deze dag doodgegooid met alle typen moeders die op deze dag centraal staan. Hoe fijn is het dat elke (sterke) vrouw een podium krijgt, gehoord en gezien wordt en haar verhaal mag vertellen? En ik hoop zo dat deze berichten, plaatsjes of filmpjes ervoor zorgen dat de verhalen ook echt verteld worden. Dat er open over gesproken wordt en er geen taboes meer zullen zijn.

Waar dan precies over gesproken moet worden? Over het missen van je kinderen. Op welke manier dan ook. Misschien heb je je kinderen nooit (echt) gekend en hebben zij nooit ‘mama’ tegen je kunnen zeggen. Misschien mochten jouw kinderen nooit geboren worden. Ben je daarom minder moeder? Nooit.

Ook alle vrouwen die op dit moment zwanger zijn en hun kindje nog heel dichtbij zich dragen: vanaf het eerste, bewuste moment doe je er alles aan om je kleinste, maar tevens grootste bezit te beschermen. En dit maakt dat, terwijl je kindje nog niet geboren is, je al een echte moeder bent.

Maar naast het missen van je kind(eren), kun je natuurlijk ook je/een moeder ontzettend missen. Ook al ben je zelf vijftig of zestig jaar oud of zijn er 101 redenen waarom je/een moeder op dit moment niet in je leven is… Dit betekent niet dat je je/een moeder niet kunt of mag missen. Rouwen om een verlies kent geen leeftijd. Ook als je je moeder nooit echt gekend hebt. It’s all good en ik hoor en zie je.

Er zijn natuurlijk ook ontzettend veel bonus- of pleegmoeders, waarbij haar gezin in de afgelopen maanden/jaren misschien wel enorm gegroeid is. Wat fijn dat jullie er zijn!

De laatste grote groep zijn toch wel alle moeders met een, tot nu toe, onvervulde kinderwens. Moeders die het ene vruchtbaarheidstraject na het andere volgen (en poging na poging) en toewerken na een positieve zwangerschapstest. Deze test wordt gezien als het startsein van het echte avontuur: het moederschap. Maar lees eens even terug? Vanaf het moment dat je je hart open hebt gesteld voor een kindje, ben je al moeder. Alles wat jij over hebt voor je kindje is tot nu toe ongekend. Niks is je teveel, je wens is zo groot, maar je wiegje is nog leeg. Ik denk aan al deze moeders en zend al mijn liefde naar hen toe.

Maar bij de laatste groep hoort ook nog een stroming vrouwen die naar mijn mening niet vergeten mag worden. Dit zijn de single vrouwen van midden/eind dertig met een kinderwens. Ze hebben op dit moment geen relatie (of zicht op een relatie), maar weten wel dat ze genoeg liefde in zich hebben om aan een kindje te kunnen geven. Ze snappen dat het krijgen van een kindje ‘het mooiste is wat je ooit zal overkomen’.  Tegelijkertijd weten en beseffen ze dat hun lichaam niet oneindig vruchtbaar is.  En ze misschien wel een plan moeten maken als ze hun wens nog in vervulling willen laten gaan.

Hierboven zie je een kleine greep van alle goedbedoelde adviezen/reminders die deze vrouwen wekelijks naar zich toegeworpen krijgen. Hoe ik dit zo goed weet? Ik ben Ciska, single, 34 jaar en heb een kinderwens. Ik ben één van deze vrouwen: mijn bed en wiegje zijn beide leeg. Ik had nooit bedacht op deze leeftijd nog single te zijn en überhaupt over een ‘kinderwens plan’ te moeten nadenken. In al mijn jeugdige onschuld ging ik ervanuit dat ik (en hier ben ik ontzettend ruimdenkend in) moeder zou worden. Punt. Geen discussie mogelijk. Geen plan nodig.

Sinds een half jaar voel ik het echter meer dan ooit. Ik voel dat geluk en pijn ontzettend dicht bij elkaar kunnen staan en ook naast elkaar mogen leven. Ik voel oprechte blijdschap en intens verdriet bij elke zwangerschapsaankondiging (en meine gute, wat zijn dat er de laatste tijd veel). Ik tref mezelf meer dan ooit in een winkel met een rompertje in mijn handen. Ik verdwaal op websites van allerlei babykamers en toebehoren. Ik weet waar ik naar toe wil, maar mijn buik is en blijft nog leeg.

Meer dan ooit besef ik dat ik mijn oorspronkelijke verhaal, met betrekking tot kinderen en het starten van een gezin, nu aan het herschrijven ben. Iets ik wat ik met ‘Life by Ciska’ wil uitdragen en aanmoedig, maar waar ik nu zelf de grootste moeite mee hebt. Want hoe herschrijf je een verhaal, waarbij alleen het einddoel duidelijk is?

Daarnaast besef ik me dat deze kinderwens (en het verhaal) heel erg van mij is en ik het lastig vind als dit een onderwerp wordt waar iedereen een mening over uitspreekt. Maar toch merk ik dat er op het onderwerp een taboe heerst. Dat men het lastig vindt om erover te praten, het gesprek erover uit de weggaat of het afdoet met wat praktische (en vaak uiteindelijk gevoelloze) adviezen. Hoe mooi zou het zijn als we over dit onderwerp open met elkaar kunnen praten? Zonder ongewenste adviezen en meningen, maar met een luisterend oor en een liefdevol hart. Ik ben er in ieder geval voor jou: onvoorwaardelijk.

Vol liefde eindig ik deze blog en weet ik dat ik in ieder geval, eind september, een kleintje in mijn leven mag verwelkomen. Joska, mijn beste vriendinnetje, is harstikke zwanger! Houd je vast, kleine! Je bent nu al het mooiste cadeautje van dit jaar en zo ontzettend welkom. En je geeft mij een ontzettend mooi excuus om de komende tijd lekker op de babyafdelingen te verdwalen. Thanks for that! 😉

Liefs, Ciska

Personal