• 

• 

Normaal ben ik ontzettend goed in (over)denken. Als ik iets wil of een leuk idee heb, weeg ik in mijn hoofd alle voor- en tegenargumenten al af. Zelfs als de lijst onder ‘voor’ ontzettend lang is, kan die ene ‘tegen’ ervoor zorgen dat ik het toch niet doe. Eigenlijk stiekem niet durf. Omdat ik het te spannend vind of te eng. Alle gedachten schieten dan door mijn hoofd. Want wat zullen anderen van mijn idee vinden? Hoe zal het idee ontvangen worden? En bovenal: kan ik er een succes van maken?

Als ik aan iets begin, wil ik eigenlijk het liefst direct al weten hoe het af gaat lopen. Snap je nu dat het voor mij een hele onderneming is om een boek te schrijven? Zodra ik m’n eerste letter heb getypt, werk ik in mijn hoofd al naar mijn laatste letter toe. Het liefst heb ik direct mijn hele plan op tafel liggen. Alles van ‘A tot Z’ uitgedacht en meerdere scenario’s zijn uitgewerkt. Want stel nu dat het allemaal net iets anders loopt en ik het plan moet aanpassen? Dan is het toch veel fijner om alvast één (of 223) alternatieve scenario’s klaar te hebben liggen? En het mooie van dit hele verhaal is: vaak is het eerste idee, toch echt het beste idee. En alle bedachte scenario’s? Die vinden vanzelf weer een kamertje in mijn hoofd en geloof me: dit kamertje komen ze eigenlijk nooit meer uit.

Waarom gebeurt dit toch? Het hele proces gaat vaak zo automatisch dat ik, in de waan van de dag, geeneens door heb dat het in gang is gezet. Met doelgericht werken is natuurlijk niets mis. Ik zal nooit kunnen veranderen dat ik wil weten waarvoor ik iets doe. Of waar ik naartoe ga. Maar de hele weg van te voren uitstippelen, inclusief meerdere alternatieve routes hierbij selecteren, kost me alleen maar energie. Maar ook kost het me ontzettend veel tijd en als ik iets graag wil, is het meer tijd over houden voor alles wat ik leuk vind. En wat wél nuttig is.

Als ik één ding niet ben, is het impulsief. Zoals je hierboven kunt lezen, houd ik van het treffen van voorbereidingen en van het aanbrengen van structuur en kaders. Loslaten is niet iets wat ik mijn kracht zal noemen. Maar loslaten is wel wat ik mijn kracht wil laten worden. En nee, ik wil geen nonchalante versie van mezelf worden. Een vrouw die opeens haar huis volhangt met tegeltjes met teksten als ‘go with the flow’. Buiten dat het totaal niet in mijn interieur past (zo ben ik dan ook wel weer), is dat niet iets wat ik na wil streven. Maar ik wil wel dingen meer laten gebeuren, in plaats van alles strak te plannen. Ik wil meer onderdeel worden van het nu: ik wil dingen echt zien en ervaren. En ik wil niet alles om me heen precies zo sturen, zodat ik me comfortabel voel in de zojuist door mij geschetste situatie. Wat doet het met mij, als ik meer loslaat? Kan ik leven zonder alternatieve routes? Of kan ik mijn achternaam beter veranderen in ‘Backupplan’ in plaats van Veerman? Kortom: ik wil oefenen en testen. Ik wil vallen en opstaan. Ik wil leven zonder vangnet.

Eigenlijk heb ik met het ‘lanceren’ van mijn website de eerste, grote stap gezet. Impulsiviteitscore: 100 punten! In drie dagen tijd ben ik van het schrijven van een boek, naar het bouwen van een website gegaan. En daarnaast heb ik het op dag vier met iedereen die me lief is gedeeld. Het ging zo snel, dat ik er amper over na heb kunnen denken. Ik zat ontzettend in een flow, maar wel een goede flow. Ik voelde me zelfverzekerd en wist zeker dat dit ging werken. Dit was wat het al die tijd had moeten zijn: lifebyciska.com was een feit.

Maar toen de adrenaline afnam (want ja, die was zeker aanwezig) sloeg de twijfel weer toe. Alle gedachten die normaal vooraf door mijn hoofd zouden zijn gegaan, kwamen pas een paar dagen later. Wat zouden anderen van mijn site denken? Kan ik wel leuke content plaatsen? Voeg ik wel iets toe op in de grote online wereld, vol met bloggers, vloggers en iedereen die iets wilt delen? Ik had zoveel vragen, maar geen antwoorden. Het piekeren en alle bijhorende gedachten waren instant geactiveerd en ik… Ik wist het even niet meer.

Daar zat ik dan. Planloos, maar met mijn eigen website. Een site die inmiddels ook door onze grote zoekvriend Google wordt herkend (dus yeah me). Voor het eerst in mijn leven had ik geen alternatieve routes gemaakt, maar was ook de hoofdroute nog onbekend. En ondanks ik maar tegen mezelf bleef zeggen (want ja, ik voer hele gesprekken met mezelf) dat dit plan er vanzelf zou komen, voelde het onzeker. De eerste gedachte die in me opkwam elke keer als ik aan lifebyciska.com dacht was: wat als het nergens toe leidt? Wat als het nutteloos is? Maar geen één keer kwam in me op: ‘wat als het wél een succes wordt?’.

Gelukkig zijn alle emoties en twijfels inmiddels aardig gezakt. Het omdenken lukt weer en ik zie nu alle mooie dingen die ik met lifebyciska.com wil bereiken. En het mooie is: het eerste punt heb ik al bereikt en kan ik afvinken. Ik heb niet alleen een impulsief besluit genomen, maar ik ben er ook mee doorgegaan toen de twijfel toesloeg. Ik heb niet opgegeven en zal dit ook niet gaan doen. Al zal ik dat op sommige momenten best willen. Maar dan is er gelukkig altijd weer een nieuwe dag. Ik heb mezelf uitgedaagd, gestimuleerd en ben begonnen voordat mijn plan echt af was. Maar zal lifebyciska.com ooit echt een plan krijgen?

Ik wil schrijven over alles wat – op dat moment – bij mij speelt. Of wat op dat moment de wereld bezig houdt. Ik wil schrijven over alles waar ik gelukkig óf ongelukkig van word. Waarvan ik moet huilen of waarom ik moet lachen. Ik wil schrijven over al mijn avonturen: klein en groot. Ik wil jullie meenemen in mijn twijfels en zekerheden. Ik wil taboes doorbreken door mijn eerlijke en oprechte gevoel met jullie te delen. En doordat ik het met jullie deel, weet ik zeker dat ik mijn eigen gevoel ook meer ga ervaren (dus winwin).

Ik wil geen druk voelen over het delen van content. De meeste weken werk ik meer dan fulltime en is het leven al uitdagend genoeg. Dus wanneer ik iets deel, zal in deze tijd een verrassing zijn. Maar ik wil schrijven (en er tijd voor maken) omdat ik hier simpelweg gelukkig van word. Schrijven helpt me door de beslommeringen van alledag heen. Het helpt me relativeren en mijn eigen gedachten te ordenen.

En waarom ik mijn content dan toch met jullie deel en heel mijn leven openbaar gooi? Omdat ik het zo tof zou vinden als ik, al is het maar één persoon, kan inspireren of stimuleren. Maar is dat op dit moment mijn doel? Zelfs als niemand het leest, zal ik mijn content blijven plaatsen omdat ik daar op dit moment ontzettend gelukkig van word. Mijn allergrootste doel is schrijven, zonder plan, maar met een lach op mijn gezicht.  

Liefs, Ciska

Personal