• 

• 

Toen ik en jaar of twaalf was, zag ik het al helemaal voor me. Rond mijn 25^e levensjaar zou ik alles helemaal voor elkaar hebben. Ik zou, na jaren van gelukkig samenwonen, gaan trouwen met de liefde van mijn leven. Natuurlijk in een prachtige, witte jurk met sleep en sluier. Samen zouden we hierna besluiten een gezin te willen starten. Uiteraard zou dit allemaal vrij vlotjes lukken en zouden er binnen vier jaar twee bloedmooie kindjes op de wereld rondlopen. Kindjes met natuurlijk mijn DNA. We zouden in een mooi huis wonen, met als het even kon een schommelbank op de veranda. Ons hondje zou ons, elke keer als we thuis zouden komen, blaffend verwelkomen. De droom van ieder jong meisje: het zogenoemde ideale plaatje.  

Daar zit ik nu dan: 34 jaar en eigenlijk meer single dan ooit tevoren. Niet dat ik niet geprobeerd heb om aan het hierboven geschetste plaatje te voldoen. Ik ben vanuit mijn ouderlijk huis, toen ik ongeveer 26 jaar was, gaan samenwonen. En dat samenwonen heb ik jaren later nog eens geprobeerd. Kort samengevat: beide ervaringen bleken niet succesvol. Maar, zoals ik het maar zie, ben ik wel twee succesvolle ervaringen rijker. Wat wel gebeurde, door de jaren heen, is dat mijn ideale plaatje langzaam veranderde. Maar dat is ook niet gek als je ziet welke ontwikkelingen ik (of nou ja, waarschijnlijk iedereen) in deze jaren meemaakt. En zeker mijn generatie waarin iedereen op zoek is naar beter, mooier, spannender, leuker en meer.

Rond mijn 30^e kwam ik tot het besef: waarom zou ik steeds naar groener gras zoeken, terwijl ik ook mijn eigen gras weer kan voeden en laten groeien? En geloof me: in mijn eerste singlejaren heb ik gedate. Veel gedate. In deze tijd leek Tinder wel mijn beste vriend (sorry Joska). Deze dates leverden mooie, maar zeker ook frustrerende ervaringen op. Want als ik toch nog op zoek ben naar een onderwerp voor mijn boek: als ik over mijn dates ga schrijven, kan ik serieus een boek vullen. Een boek dat op momenten hilarisch is om te lezen. Voor een buitenstaander die ‘m leest zeker. Maar eigenlijk weerspiegelen de verhalen,  zeker in het begin, de zoektocht naar mezelf. In dit geval is een cliché best OK, want: hoe kun je nu van een ander houden, als je niet echt van jezelf houdt?

Ik vond, na mijn tweede samenwoonpoging, een appartementje vlakbij het centrum van Gouda. Er was weinig huizenaanbod in mijn prijsklasse, dus wat was ik blij toen ik hoorde dat het van mij was. Mijn eerste, gekochte huis. Maar beter gezegd: mijn allereerste thuis. Ik richtte het appartement in helemaal zoals ik het zelf wilde. En hierbij werd direct mijn geëmancipeerde fase geactiveerd. Zinnen als: ‘ik kan alles wel zelf’ of ‘ik heb niemand naast me nodig’, vlogen regelmatig over mijn lippen. Ik wilde bewijzen aan iedereen (maar het meest aan mezelf) dat ik echt niemand nodig had. Behalve als ik weer eens lekkage had of er een klus was die ik niet kon verrichten (papa to the recue). Maar alle andere dingen lukten me ook echt: ik begon mijn leven – voor het eerst in jaren – echt onder controle te krijgen. Ik was trots op alles wat ik steeds maar weer bereikte. En beter nog: ik wist dat ik het hoe dan ook altijd wel zou redden alleen.

Dan komen we gelijk bij het mooiste onderwerp: alleen zijn. Want lieve mensen, wat kan ik goed alleen zijn! Ik neem soms zelfs nog extra verlofdagen op om met mezelf door te brengen. Iets wat niet iedereen snapt en dat is ook helemaal prima. Ik vind het heerlijk om na een dag vol prikkels, geluiden en drukte mezelf te kunnen terugtrekken. Het liefst, als het begint te schemeren, met de gordijnen dicht. Ik vind het heerlijk om zelf te kunnen kiezen welke serie of film ik kijk, welk boek ik lees (of wanneer) en ik kook wat ik wil eten. Ik vind het heerlijk om op deze momenten even niet met iemand rekening te hoeven houden. Single zijn heeft ook echt zijn voordelen. En ja, ik weet dat als je een goede relatie hebt, dit geen issue hoeft te zijn en je alsnog genoeg tijd voor (of met) jezelf kunt doorbrengen. Maar dat betekent niet dat single en gelukkig zijn niet in één zin genoemd kan worden. Ik heb oprecht geleerd om van mezelf te houden en ik ben een gelukkige single. Nu jij weer!

En nu we het toch over ‘gelukkig zijn’ hebben, is eigenlijk de switch naar het volgende onderwerp makkelijk gemaakt: je omgeving. Dus bij deze, lieve mensen, ‘single zijn’ hoeft echt geen probleem te zijn. En het behoeft geen continue stroom aan oplossingen. Hoe lief en welwillend dit ook bedoeld is. Dus bij deze (once and for all): ik weet echt dat er op ieder potje een dekseltje past. Of dat liefde komt als je je het minst verwacht. Maar waarom is dit altijd één van de eerste reacties die ik krijg als ik aangeef dat ik single ben?

Maar nu we het toch over vragen of opmerkingen uit je omgeving hebben, dan zijn de volgende punten wel echt de highlights. En geloof me: elke single vrouw of man zal ze herkennen:

1. ‘Wat is er mis met je dat je nog steeds single bent?’
2. ‘Je moet niet zo kieskeurig zijn joh!’
3. ‘Ik hoop dat je binnenkort iemand tegenkomt die je gelukkig maakt’
4. ‘Je hoeft alleen aan jezelf te denken, dus hoe kun je moe zijn?’
5. ‘Lekker rustig zonder man en kinderen aan je hoofd’
6. ‘Je eierstokken zijn vast al flink aan het klapperen?’

We zijn als mensen ontzettend goed in vergelijken. Er wordt heel onbewust een proces in onze hersenen geactiveerd, wat deze instant vergelijkingen mogelijk maakt. Daarnaast spiegelen we onszelf graag. Dus echt: ik snap het. Ik snap dat je mijn single leven met die van jou vergelijkt. Je mij jouw leven ook gunt, omdat je weet hoe fijn het huwelijk is. Of hoe mooi het is om een kindje te krijgen. Ik weet het, want ik spiegel ook. En je boodschap is al overgekomen, zonder dat je dit onder woorden hoeft te brengen: ik weet het.

Want ja, natuurlijk wil ik ooit die fantastische, aantrekkelijke man tegenkomen. Die me met al zijn liefde uit mijn single leven weet te trekken en waarmee ik een fantastisch leven samen kan opbouwen. Maar ik ben zo blij dat ik deze jaren met mezelf heb kunnen doorbrengen, zodat deze man echt een aanvulling en geen invulling van mijn leven zal zijn. Ik heb van mijn single leven echt oprecht genoten. En als we het dan toch over spiegelen hebben: ik gun jou mijn zelfliefde en het proces hiertoe, net zo sterk als jij mij de liefde van een man gunt.   

En een kinderwens? Die heb ik ook. Ik heb ook mijn biologielessen gehad en ik weet dat hier een mannelijke bijdrage voor nodig is. Maar ik weet ook dat hierbij meerdere wegen naar Rome leiden. En welk verhaal ik hierover ga schrijven? Dat is iets voor de toekomst.

Voor nu, in tijden van deze pandemie, blijft het bij de online datingsapps (waar ik een haat-liefde verhouding mee heb). Wie weet wat de toekomst mij en mijn verhaal gaat brengen. Of hoe vaak ik naar rechts moet swipen of in de supermarkt bij de bier- of diepvriesafdeling (lekker generaliserend) moet gaan hangen. Maar nee, ik heb geen probleem met single zijn. Dus alle oplossingen die je wilt aandragen, steek die op dat moment alsjeblieft in een portie liefde voor jezelf. Daar maak je mij oprecht het meest gelukkig mee.

Liefs, Ciska

Personal