Voor mijn werk als locatiemanager in de kinderopvang, schrijf ik maandelijks een artikel (‘de Gelukkige PM’er) voor alle pedagogisch medewerkers van mijn Rotterdamse regio. Onderstaand artikel schreef ik vanavond en wil ik jullie graag in meenemen.

Toen ik vorige week plande om deze versie van ´de Gelukkige PM´er´ te schrijven, had ik al direct een onderwerp in mijn hoofd. Echter werd ik helaas ziek (ja, Corona bestaat nog) en de eerste versie van mijn verhaal vond ik ineens ongeloofwaardig. Ik ben opnieuw gaan schrijven en wil jullie, open en kwetsbaar, meenemen in mijn versie van ‘sterk zijn’. En ik hoop oprecht dat ook jij het woord ‘sterk’ een andere betekenis durft te geven.

De tweede week van oktober kreeg ik mijn tweede miskraam. Naast dat ik natuurlijk nooit had gehoopt om dit mee te hoeven maken (zeker niet twee keer dit jaar) en ik intens verdrietig was, besefte ik ook al heel snel dat het leven doorging. Met deze wetenschap op zak bleef ik werken, ging ik de volgende dag naar een training en ook privé leefde ik alsof er weinig veranderd was. Ik bleef mezelf overtuigen dat ik wilde werken, dat dit een heel bewuste keuze was en ik hier compleet achterstond.

Al was het wel heel dubbel om in de betreffende training mijn visie op geluk te presenteren, terwijl juist op dat moment mijn roze geluksbubbel keihard geknapt was.

Omdat ik open- en kwetsbaarheid zelf heel belangrijk vind, deelde ik mijn verhaal online op mijn eigen blog en uiteraard ook met mijn team. Niet omdat ik mijn verhaal belangrijker wil maken dan het is, maar omdat ik met mijn eigen openheid een weg naar kwetsbaarheid hoop te creëren. Ik hoop oprecht dat iedereen in mijn team zelf de keuze maakt om zijn/haar verhaal al dan niet met me te willen delen. Ik zal er zijn: zonder oordelende blik of een al dan niet sprekend advies, maar met een open hart en twee luisterende oren.

Ik kreeg ontzettend veel reacties op mijn verhaal, zowel online als live en elke reactie was hartverwarmend. Het allermooiste aan dit alles – vind ik – is dat een aantal mensen door mijn verhaal, ook hun eigen verhaal durfde te delen. Ik kwam er snel achter dat mijn verhaal niet uniek is en vele anderen een (al dan niet) zelfde verlies hebben meegemaakt. Als je al onze ervaringen zou samenvoegen, verschijnt er ineens een wereld die door middel van verhalen vol kwetsbaarheid met elkaar verbonden is.

Het laat zien dat er in deze veelal ‘positief ingestelde wereld’, ook ruimte mag zijn voor gevoelens die normaal onder de waterlijn blijven.

Verdriet, woede, teleurstelling en radeloosheid zijn topics die we niet snel met elkaar delen. En als je één van deze gevoelens al wel durft te delen, is de kans heel groot dat de reactie van een ander je weer terug in je schulp laat kruipen. Empathisch luisteren is niet een eigenschap die iedereen van nature bezit…

Een aantal ontvangen reacties hebben mij ook aan het denken gezet. Niet omdat de reactie niet liefdevol of goed bedoeld was, maar omdat de onderliggende boodschap me intens raakte.

Woorden als ‘powervrouw’ kreeg ik naar me toegeworpen. Of zinnen als ‘wat ben jij sterk dat je gewoon doorgaat!’. Deze gedeelde woorden maakten me stil en lieten me even stilstaan. Meer nog omdat deze woorden vaak direct gevolgd werden door de volgende opmerkingen: ‘ik zou het niet kunnen hoor’ of ‘ik zou willen dat ik zo sterk’ was. Op dat moment vroeg ik me maar één ding oprecht af:

Geef ik op dit moment wel het goede voorbeeld door door te gaan?

Stel ik was niet doorgegaan, maar in mijn eigen grot gekropen met een doos tissues en een reep chocolade, had iemand me dan ook sterk gevonden? En: was ik niet sterk geweest als ik emotioneel ten einde raad was en thuis op de bank was gekropen met een dekentje en een warme kruik?

Een oneindig dialoog speelde zich af in mijn eigen hoofd, maar tevens gaf het me ook een goed moment om stil te staan bij mijn eigen gevoelens en gedachten.

Maar al snel wist ik het zeker: je bent zo sterk als je eigen grenzen je laten zien.

Door je eigen grenzen aan te geven (aan jezelf en/of anderen), laat je ten alle tijden zien hoe krachtig jij als persoon bent. Je grenzen gaan ontdekken, aanvoelen en uitspreken is hierdoor oprecht het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven. Alleen al op deze ontdekkingstocht durven gaan, getuigt al van ontzettend veel moed en lef. Maar doe mij (en jezelf) dan ook direct een plezier: ga jezelf hierbij niet vergelijken met een ander. Of beter gezegd: vergelijk jouw grenzen nooit met de grenzen van een ander.

Besef altijd dat de grenzen van een ander, niet jouw grenzen zijn. Of beter gezegd: dat de grenzen van een ander niet jouw grenzen hoeven zijn. Dat de ander door hobbelt, terwijl jij het liefst op de bank wil kruipen met een dekentje, zegt niets over je eigen kracht. Net als de rugzak, die iedereen op een andere manier kan dragen, kunnen ook persoonlijke grenzen vanaf de buitenkant niet altijd duidelijk zichtbaar zijn.

Onze persoonlijke grenzen kunnen ontstaan door oneindig veel factoren en de ene grens is meer zichtbaar en duidelijker dan de ander. Maar hoe onzichtbaar je grens voor een ander ook is, dit doet niets af aan de kracht die je grens bezit.

Want guess what?! Alle grenzen zijn het waard om gezien te worden, ook al is dat in het begin best een beetje spannend.

En ik? Ondanks alles wat ik hierboven schrijf, heb ik mijn eigen grenzen de afgelopen weken onvoldoende gerespecteerd. Ik bleef mijn eigen moeheid negeren en had Corona (of all topics) nodig om even te pauzeren. Maar: ik ben me wel meer dan ooit bewust van mijn grenzen. Ik weet ook dat ik waarschijnlijk nog honderd keer dezelfde fout zal maken, maar ik ben niet bang om na deze constatering op de rem te trappen.

‘Grenzen stellen’ en ‘grenzen bewaken’ blijven toch echt werkwoorden. Een grens is daarbij geen vaststaand gegeven, maar aan continue verandering onderhevig.

Blijf naar je eigen gevoel luisteren, leer van je eigen ervaringen en je net-nietjes en zet nog bewuster je volgende stap.

Kun je na het lezen van dit artikel direct je eigen gedrag veranderen en ga je je eigen verhaal vanaf nu niet meer met dat van een ander vergelijken? Vast en zeker niet. Wat ik wel hoop, is dat dit artikel ervoor zorgt dat je bewuster met verhalen en grenzen zult omgaan. Of ze nu van jezelf of van een ander zijn.

Wees tijdens het verhaal van een ander oprecht geïnteresseerd in zijn/haar woorden: luister echt naar het vertelde verhaal (empathisch luisteren), geef na afloop aan dat je er voor hem/haar bent en vraag of je iets voor hem/haar kunt betekenen.

Door het respecteren van het verhaal en de grens van een ander, kan grenzeloze communicatie en verbinding echt mogelijk worden.

En dat maakt, mijns inziens, de wereld direct een beetje mooier.

Liefs, Ciska

Mind