Iedereen kent wel momenten waarop het lastig is om bestaande patronen te doorbreken. Of waarin je tegen een ander op kunt kijken, omdat zij (om voor het gemak maar even een vrouw te kiezen) alles – op het eerste gezicht – perfect voor elkaar lijkt te hebben. Alles wat je zelf wenst of ooit gewenst hebt, lijkt bij een ander zo in haar schoot geworpen te zijn.

Ken je dat gevoel waarbij je denkt dat al het geluk bij iemand is komen aanwaaien en zij daar totaal geen moeite voor heeft moeten doen? Terwijl jij, in een wereld van hobbels en uitdagingen, continu aan het watertrappelen bent (geweest) en wanhopig je hoofd probeert boven water te houden? Waarschijnlijk schiet er nu in een split second een naam door je hoofd van een grote geluksvogel met een zichtbaar fantastisch leven. Maar geloof me: als deze persoon zou weten hoe jij nu naar haar kijkt,, zou zij je nu met ontzettend nieuwsgierige ogen aankijken. Houd dit beeld alsjeblieft even vast.

Dat we in een Insta(gram)-perfecte wereld leven, is niemand onbekend. We beseffen ons maar al te goed dat alles wat vertoond wordt op social media (of internet in het algemeen), hooguit tien procent van de werkelijkheid laat zien. Of is dit percentage zelfs een overschatting?

Ondanks dit besef, laten we graag aan de buitenwereld zien dat het goed met ons gaat, dat we iets bereikt hebben en dat we ook een fantastische bijdrage leveren aan deze wereld. We laten zien dat het plekje, dat we gekregen hebben op de wereld, welverdiend is. We lijken onszelf continu te moeten bewijzen aan een ander, maar weten waarschijnlijk zelf niet voor wie we zo hard aan het werk zijn. Of zijn we eigenlijk heel hard bezig om te bewijzen dat we beter zijn dan al onze eigen kreukels en ontwikkelpunten? Durf jezelf dan nu de eerlijke vraag te stellen: zijn het niet juist onze net-nietjes die ons maken tot wie we echt zijn?

Durf jezelf dan nu de eerlijke vraag te stellen: zijn het niet juist onze net-nietjes die ons maken tot wie we echt zijn?

Als ik naar mezelf kijk, weet ik dat ik ook meedoe aan het instant houden van het Insta-perfecte wereldje. Om nu foto’s online te zetten waarop ik hysterisch huilend te zien ben, vind ik ook echt iets teveel van het goede. Hierbij speelt waarschijnlijk mee dat ik echt niet het perfecte huilgezicht heb (point of view: de actrice die na een huilbui nog steeds bloedmooi haar droomman aan de haak slaat: that’s not me). Maar bovenal ben ik van mening dat alleen perfecte plaatjes – in dit geval – niet het juiste verhaal vertellen.

Ik geloof oprecht dat kwetsbaarheid de strijd met Insta-perfect kan aangaan of beter gezegd: ik geloof dat kwetsbaarheid deze strijd kan winnen. Door oprecht naar jezelf te durven kijken en realistische situaties te durven delen, kun je een stem geven aan de woorden in je hart. En nog mooier: door kwetsbaar te durven zijn, kun je jezelf verbinden met een ander. En geloof me: de kracht waarop kwetsbaarheid kan verbinden, brengt levens samen op een manier die verre van perfect is.

En wat nu als een niet perfecte wereld, juist de perfecte wereld voor ons is?

Denk nog eens even terug aan de ‘nieuwsgierige ogen’ van het begin en aan de persoon die je nu direct weer voor je ziet. Wat houd je tegen om het gesprek aan te gaan met haar? Durf de juiste vragen te stellen om erachter te komen of het beeld, wat jij (on)bewust gecreëerd hebt in je hoofd, ook echt klopt. En het meest belangrijk: luister oprecht naar de gedeelde boodschap en laat de woorden op je inwerken.

Ook dit is een manier van kwetsbaarheid tonen: jezelf openstellen voor situaties (of verhalen) waarin je jezelf in eerste instantie niet heel comfortabel voelt. Situaties waarin je vragen stelt, waarbij je misschien stiekem wel bang bent voor het antwoord. Want wat als deze persoon nu aangeeft dat haar leven eigenlijk helemaal niet zo fantastisch is? Of dat zij geen heuvels heeft overwonnen, maar hele bergen heeft beklommen om te komen waar zij nu staat in het leven?

Het kan zijn dat je jaren hebt opgekeken (of misschien wel jaloers bent geweest) op iemand die misschien uiteindelijk wel harder geknokt heeft dan ieder ander. Die haar rugzak gedragen heeft en verdiend heeft, puur door te vechten en heel hard te werken.

En wat blijkt dan? De meest perfecte plaatjes hebben het grootste, meeste kwetsbare verhaal.

Onze verhalen (of reizen of rugzakken, net hoe je het noemen wilt) maken ons tot wie we zijn. Dus laten we de wereld vullen met meer verhalen, maar bovenal: laten we zorgen dat onze plaatjes deze verhalen ondersteunen en niet andersom. Laten we elkaars kwetsbaarheid stimuleren en deze kwetsbaarheid met oprechte verbindingen belonen.

Laten we onszelf durven zijn, want ook jouw verhaal verdient het om gehoord en gezien te worden.

Liefs, Ciska

Mind