De blog waar ik tot nu toe by far de meeste reacties op heb gehad, is mijn blog over ‘Moederdag’. Vorig jaar schreef ik mijn meest persoonlijke blog tot dan toe en zette mijn ‘moederdagblog’ online.

Er kwamen (relatief) veel reacties binnen en soms werd ik hierdoor oprecht verrast. Het raakte me en gevoelsmatig bevond ik me op een kruispunt: waar ik het aan de ene kant fijn vond dat mijn blog bij velen een gevoel van herkenning opriep, voelde het aan de andere kant ontzettend oncomfortabel om mijn meest persoonlijke verhalen te delen.

Het ‘blote billen bloot’ effect was best spannend gebleken en waar ik eerst zo stoer zei ‘dat ik op Life by Ciska echt een kijkje in mijn leven wilde geven’, was dit puntje bij paaltje toch nog net even een brug te ver. Ik klapte plots dicht en in plaats van mezelf blootgeven, bedekte ik me onder steeds meer lagen. Onder deze dikke, zachte lagen verstopte ik mijn eigen gevoel. Niet voor anderen, maar meer dan ooit voor mezelf.

Ik stopte niet alleen mijn eigen gevoel weg, maar tevens ook mijn passie voor schrijven. Zoals velen van jullie weten, staat schrijven voor mij gelijk aan voelen: wanneer ik schrijf ervaar ik alles dubbel zo hard en komt alles écht bij me binnen. Dus wat doe je als je je gevoel je even te veel is? Voilà… Ik parkeerde mijn grootste passie en hoopte haar weer snel terug te vinden.

Vorig jaar was een spannend jaar en God, wat had ik het mezelf – achteraf – toch gegund als ik het van me af had kunnen schrijven. Ik maakte de ene grote beslissing na de andere en besloot echt mijn eigen verhaal opnieuw te schrijven. Ik nam het heft volledig in eigen hand en voelde me in charge over mijn eigen leven. Dat het hele avontuur tot dan toe ups en downs kende? Dat had ik ook niet anders verwacht. Maar dat het zo’n emotionele rollercoaster werd? Dat was toch echt wel onverwachts.

De rollercoaster werd steeds emotioneler en lastiger en ik begon steeds meer in mijn schulp te kruipen. Ik handelde op een gegeven moment alleen nog maar vanuit mijn ratio en begon alles (dood) te beredeneren. Ik twijfelde wel honderd keer aan mijn keuze (en elke andere keuze die ik overigens maakte) en ik vroeg me af of ik er wel goed aan zou doen. Zoals ik eerder al in een blog beschreef: ik had letterlijk 100 redenen om het niet te doen maar minimaal 101 om het wel te doen. De 101 redenen wonnen uiteindelijk de strijd, maar mijn gevoel was nog niet op de juiste plek.

Begin dit jaar viel eindelijk alles op zijn plaats: ik vond rust en weer te voelen waarom ik deze keuze gemaakt had. En sterker nog: ik kreeg er zin in en keek uit naar het avontuur. De ‘angst’ kroop langzaam weg en maakte plaats voor ‘hoop’. Deze twee gevoelens wisselen elkaar op dit moment nog regelmatig af, maar hoop overwint het steeds vaker en langer. ‘Hoop en vrees’ gaan nu hand in hand door mijn leven en ik? Ik ben trots op alle stappen die ik inmiddels gezet heb. Ik ben trots dat ik heb doorgezet en niet heb opgegeven. Maar waar ik nog het meest trots op ben? Is dat ik mijn eigen gevoel weer terug heb durven vinden en weer op mijn gevoel durf te vertrouwen.

Dit is dan ook een mooi bruggetje naar mijn volgende blog die aanstaande zondag online zal komen. Persoonlijker (en bloter) dan ooit wil ik jullie zondag vertellen over de grootste keuze van mijn leven of – beter gezegd – mijn nieuwe avontuur.

Ik heb besloten mijn eigen verhaal écht opnieuw te gaan schrijven en wil je meenemen in mijn nieuwe avontuur.

Where there’s hope, there’s faith. And where there’s faith, miracles will happen…

Liefs, Ciska

Hopes & Wishes