Nu of Nooit

In mijn hoofd? In mijn hoofd is het nooit stil. Het zijn de honderden (of moet ik zeggen: duizenden) gedachten die mijn bewustzijn continue bezighouden. Deze gedachten bevolken en vullen mijn hoofd. Elke minuut van elke dag. Ik weeg altijd alle voor- en tegenargumenten tegen elkaar af en ik laat mijn gedachten vervolgens mijn acties bepalen. Want hoe fijn is het dat, op deze manier, al mijn acties direct een doel krijgen? Want stel je voor dat ik iets doe waarvan het doel minder concreet lijkt of sterker nog: waarvan het doel bij de start nog onbekend is. Dat maakt het onzeker en spannend. Het voelt als een leven zonder controle. En als ik ergens niet van houd… Juist!

Het mooie is, dat ik altijd heb gedacht een ontzettend gevoelsmens te zijn. Toen ik bijvoorbeeld dertien jaar jong was, huilde ik dagelijks bij GTST en pakte ik bij ieder zielig verhaal direct de doos tissues erbij. Ik kon (en kan) me ontzettend inleven in een ieder om mij heen. Ik durf te zeggen dat ik altijd voor een ander klaarsta en ter plaatse ben als hulp gewenst is. Ik voel en ervaar zo ontzettend veel van alles wat er om mij heen gebeurt. Dus waarom zou ik geen gevoelsmens zijn? Heel simpel. Omdat, bij elke keuze ik maak, de gedachten in mijn hoofd direct geactiveerd worden. Ik negeer mijn gevoel (en hierbij alles wat gerelateerd is aan mijn hart) en verlies mezelf in mijn gedachten. Keer op keer opnieuw.

Al mijn gedachten zorgen er dus voor dat ik goed doordachte keuzes maken. Een interne risico-inventarisatie wordt bij elke keuze doorlopen en eigenlijk kan ik je van te voren wel vertellen hoe het eindigt. Ik kies voor de zekerheid van het bekende. Betekent dat dat al mijn gedachten zinloos zijn? Nee. Deze gedachten (en daarbij mijn volle hoofd) horen bij mij. Ze zijn ontstaan door al mijn ervaringen en eerdere keuzes en ze hebben me ook ontzettend vaak geholpen. Het hoort bij wie ik ben en bij wie ik wil zijn. Alleen… soms wil ik eens rechtsaf slaan in plaats van linksaf. Soms wil ik even terug naar de basis.

De basis waarin alles puur is en ik me volledig in het ‘nu’ bevind. Want eerlijk: alle (soort van) helpende gedachten, zijn gedachten die gericht zijn op eerdere ervaringen. Of anderzijds: angst voor het nieuwe onbekende. Deze gedachten richten zich dus op het verleden of de toekomst en in veel mindere mate op het heden. Terwijl juist het heden je laat zien wie je echt bent. Soms maakt het echt niet uit hoe je ergens gekomen bent of waar je naartoe wilt gaan. Want besef je even: als je op dit moment niet hier zou zijn, zou je dan wel terug of vooruit kunnen kijken?

Door het ‘nu’ meer aandacht te geven, krijgt alles om me heen meer kleur. Hoe vaak ben ik niet op vakantie geweest, naar een prachtig (ei)land, om me twee jaar laten af te vragen hoe het er ook alweer uitzag? Of erger nog: wat ik er gedaan of gezien heb. Nu kan dit natuurlijk ook duiden op een zeer verstoorde prikkelverwerking of onmogelijkheden tot het creëren van nieuwe herinneringen. Maar ik weet, in mijn geval, dat ik op dat moment te druk was met alles wat in mijn hoofd gebeurde. Hoe kun je vandaag alle prachtige geuren ruiken en kleuren zien, als je je constant afvraagt hoe het zou moeten zijn? Hoe kun je oprechte nieuwe herinneringen maken, als je gedachten continue afdwalen naar eerdere gebeurtenissen? 

Ik wil risico’s durven nemen: ik wil springen en misschien wel vallen. En als ik val, wil ik weer opstaan. Omdat ik voel dat dat het beste is om te doen. En als ik niet wil opstaan? Dan wil ik blijven liggen. Ik wil voelen en beleven. Ik wil zien en ruiken. Ik wil leven met mijn hoofd, maar luisteren naar mijn gevoel. Ik wil leven in het ‘nu’.

Liefs, Ciska

Personal