• 

• 

• 

Mijn ultieme selfcare-moment? Ik ga wandelen. Het liefst loop ik direct vanuit mijn huis een mooi natuurgebied in, want lopen in de straten van de stad is op het eerste gezicht toch wel minder inspirerend. Maar wie zegt dat een wandeling te allen tijden inspirerend moet zijn?

Ik wandel vaak alleen, maar soms ook met mijn vader of Joska (mijn beste vriendin). Met mijn vader maak ik regelmatig een ‘vrijdagmiddag wandeling’. Hierbij doen we graag een drankje op het terras of we eten een ijsje onderweg. Samen sluiten we op deze manier de week af en luiden we het weekend in. Onze hoofden leeg en fris.

• 

• 

• 

Laat dat mijn eerste punt van inspiratie voor je zijn: niet alles hoeft op elk moment een groter doel te hebben. Als jij zin hebt om te wandelen: trek je schoenen aan en ga erop uit! Geloof me, ook zonder het stellen van een groots doel, voel je je na deze wandeling energiek en opgeladen. Alleen maar omdat jij de wandeling gemaakt hebt, omdat je er ook echt zin in had.

Eén van mijn grootste valkuilen is alles meetbaar willen maken. Ik kan, met dank aan mijn smartwatch, altijd zien hoeveel kilometers ik heb afgelegd, hoeveel calorieën ik heb verbrand en hoeveel stappen ik heb gezet. Hier is ansich natuurlijk niet mis mee. We hebben immers, op school, allemaal geleerd om onze doelen SMART te maken. Meetbaar is daarbij een belangrijke pijler. Maar hoe vaak gebeurt het niet dat ik mijn gevoel laat afhangen van de cijfers op mijn horloge? Ik ga zo vaak van huis weg met een meetbaar doel: zeven kilometer lopen, anderhalf uur wandelen of minimaal 400 calorieën verbranden. Ik vergeet hierbij volkomen hoe ik me op dat moment voel. Heb ik überhaupt wel zin om al deze kilometers af te leggen? En wat doe ik als ik na vier kilometer er al klaar mee ben? Stop ik dan, omdat mijn gevoel dit zegt? Of ga ik door omdat ik mezelf dat doel heb opgelegd?

Vanaf vandaag wilde ik het anders doen. Ik wil het doel van mijn wandelingen veranderen. Ik wil niet wandelen om mijn gewenste aantal stappen te behalen, maar om me goed te voelen. Ik wil wandelen om mijn hoofd leeg te maken (want geloof me, dat gebeurt automatisch). Ik wil wandelen om te genieten van de mooie natuur die Nederland rijk is. En vervolgens wil ik hier mooie foto’s van maken. Niet in de eerste plaats om de foto’s te delen, maar omdat ik van het beeld wat ik zie blij wordt. En als ik dit beeld vastleg, laat het me altijd weer terugdenken aan deze fijne wandeling.

• 

• 

• 

Vanochtend ging ik naar de Kaapse Bossen. Ik had op internet een mooie route gevonden met uiteraard een vastgesteld beginpunt. Het begon al fantastisch: ik kon het genoemde beginpunt niet vinden. Maar hé, ik bevond me op de Utrechtse Heuvelrug en de omgeving was fantastisch mooi. Dus ik besloot gewoon te gaan wandelen. Te genieten van de omgeving en te zien hoe lang ik het vandaag leuk zou vinden. Geen opgelegde aantal kilometers dus. Maar voor het eerst wandelen op mijn gevoel.

Het was koud (tegen het vriespunt), maar wat heb ik genoten. Ik liep over brede bospaden, maar dook op sommige momenten ook echt de smalle bospaadjes in. Ik klom over boomstammen (klein wel, want iedereen weet dat ik niet lenig ben). Ik luisterde naar een leuke podcast, maakte mooie foto’s en ging even op een bankje zitten om de omgeving in me op te nemen. In totaal heb ik vanochtend 50 minuten gelopen. Iedereen die me een beetje kent, weet dat wandelingen van anderhalf uur mij niet onbekend zijn. Maar deze 50 minuten waren voor vandaag precies goed. Ik zocht mijn auto weer op en reed naar huis. Maar met een fris, leeg hoofd. Wat was het fijn!

Wat word jouw eerste wandeling op gevoel?

Liefs, Ciska

Selflove