Mijn allereerste travelblog kan geen andere blog zijn, dan een blog over Malawi (Afrika). Want eerlijk is eerlijk: niets heeft mij meer veranderd, geïnspireerd en mezelf laten voelen, dan dit mooie land. Alle mensen die op deze reis mijn pad gekruist hebben, zal ik altijd in mijn hart meedragen.

Ik neem jullie mee terug naar 2013 / 2014…

Mijn relatie, van zo’n acht jaar, liep op dat moment – hard gezegd – op de klippen. Alle gevoelens die daarbij kwam kijken, moesten nog een plaatje krijgen, maar één ding wist ik zeker: ik wilde zo snel mogelijk iets voor mezelf gaan doen. Niet iets voor een ander, maar echt iets waar ik plezier en voldoening uit zou halen. Al snel was het plan geboren: ik wilde vrijwilligerswerk in het buitenland gaan doen.

De zoektocht naar het perfecte land en het soort vrijwilligerswerk startte en ik speurde avonden het internet af. Wat ik al snel duidelijk had, was dat ik bij een (grote) organisatie wilde aansluiten. Ik was nog nooit alleen op reis geweest en op deze manier, zou ik dat ook niet echt zijn. Ik zou samen met anderen op een project zitten en als er nood aan de man was, kon ik de organisatie contacten voor hulp.

Ik kwam terecht bij ‘Be More’ en het project ‘Chayof’ in Malawi stal m’n hart. Ik boekte nog niet direct, maar vertelde iedereen die het maar horen wilde (of niet, haha) over mijn plannen. En al snel was duidelijk: deze reis was voor mij gemaakt. Ik schreef me in, zocht vliegtickets uit, haalde mijn vaccinaties en malariapillen en volgde een introductiedag. Op dat moment werkte ik nog als filiaalmanager bij Kruidvat, maar ik had genoeg verlofuren gespaard waardoor ik een maand verlof op kon nemen. Ik betaalde de reis (want nee, vrijwilligerswerk doen in het buitenland is zeker niet gratis). Niets hield me meer tegen: ik ging op reis!

• 

• 

Gelukkig zou het niet te lang duren voordat mijn avontuur zou starten, want de zenuwen namen snel toe. Ik leende een backpack van een vriendin en stopte deze vol met kleding die ik daar zou kunnen laten. Mijn relatie was inmiddels definitief over. Ik had als een idioot een nieuwe woonruimte (fantastisch appartement in het centrum van Gouda by the way) gevonden. Mijn ex-vriend zou, samen met zijn vader, het appartement woonklaar maken. Zodat ik hier na mijn reis direct in zou kunnen trekken. Je begrijpt: deze reis stond niet alleen symbool voor een nieuwe start, maar misschien nog wel voor meer voor het afscheid nemen van mijn oude leven. Hoe ironisch dat mijn ex-vriend me ook naar Schiphol bracht, uitzwaaide en we beiden vanaf toen de fysieke afstand tussen ons voelden toenemen. Ik was blij en enthousiast aan de ene kant en aan de andere kant voelde ik het verdriet van ons beiden. Maar één ding was zeker: ik kon niet meer terug en zou dit avontuur gaan rocken!

Na een ontzettend lange vliegreis (met tussenstop in Kenia) landde ik dan toch echt in Malawi. Ik werd samen met een aantal reisgenoten naar ons eerste hostel gebracht. En ja: we reisden Malawi-waardig. Per minibusje, achter in een open truck, per fietstaxi of lopend. Van alle bovenstaande vervoersmiddelen, was het minibusje echt niet het meest comfortabel. Om van de ene naar de andere plek te komen, zaten we met z’n allen soms zeven uur in het busje. Heftig, denk je nu. Maar op de één of andere manier was, bij het landen in Malawi, een andere mindset geactiveerd. Ik klaagde niet, ondanks het soms echt best pijnlijk was. Maar ik was vooral aan het genieten van alle indrukken om me heen. Ik voelde me vrij.

• 

• 

• 

Onze eerste Malawiaanse overnachting was in een hostel. Eerlijk waar vanaf het moment dat ik geland was, keek ik mijn ogen uit. Het is bijna niet te omschrijven. De wereld van Malawi was een totaal andere wereld dan ik ooit gezien had. Het leven speelt zich hier voornamelijk op straat af en er is overal zoveel te zien en te beleven. En de geur… Iedereen die in een Afrikaans land geweest is, kan dit vast en zeker beamen. De wereld ruikt anders in Afrika. En ondanks het niet altijd even fris rook, mis ik deze geur toch nog regelmatig.

Vanuit het hostel en mijn stapelbed, werd ik naar het project gebracht. Ons huis bevond zich middenin de community van Chinamwali. Het was het blauwe huis op de berg. Omdat we middenin de community zaten, waren er altijd wel mensen in de buurt van het huis te vinden. We hadden twee huismoeders die, na de ontvangst van een kleine bijdrage, voor ons kookten, schoonmaakten en de was deden. Een bewaker zorgde ervoor dat vanaf zonsondergang niemand ons huis kon betreden. Ik deelde mijn kamer met één van mijn reisgenoten. En boffen: in plaats van een gat in de grond, hadden wij een (soort van) wcpot. Er was zelfs een douche in ons huisje, al heb ik nooit kunnen wennen aan douchen met ijskoud water.

• 

• 

• 

Na aankomst in het huisje, rolde ik langzaam in het ritme van vrijwilliger op het project. Chayof had een eigen schooltje. Wat was ik dol op deze plek! Jong en oud was hier te vinden. De kinderen leerden Engels, zongen veel liedjes en dansten met elkaar. En nu we het toch over dansen hebben: de keren dat ik ben uitgelachen om mijn fantastische dansskills (witte heupjes hè), zijn niet op tien handen te tellen. Maar de lol die we op die momenten samen hadden, was onmeetbaar. De blijheid in de kinderoogjes bij het krijgen van iets heel simpels als een kleurpotlood of een springkikkertje. De trots bij een puber als hij zijn ingekleurde tekening laat zien. De knuffels en kussen die aan je gegeven wordt, alleen maar omdat jij er op dat moment voor hen bent. We zeggen het hier, in Nederland, regelmatig. Maar pas in Malawi heeft het voor mij betekenis gekregen: een kinderhand is inderdaad snel gevuld.

• 

• 

• 

• 

• 

Meerdere keren per week gingen we echt de community in. We deden wat we konden en we hielpen waar nodig. We hielpen kleding wassen in de rivier, haalden water bij de waterpomp (kleine beetjes in vergelijking met wat de vrouwen in emmers op hun hoofd droegen), namen deel aan HIV-hulpgroepen voor vrouwen, plukten en pelden maïs tot we blaren op onze handen kregen en groeven afvalputten.

Maar wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt, waren de bezoeken aan de ouderen. Ouderen (lees: 65+) leefden vaak alleen in een afgelegen hutje in de community. Bezoek kregen ze niet vaak niet meer, omdat dorpsgenoten bang waren dat de oudere in kwestie behekst zou zijn. Hoe is het anders mogelijk om zó (hoe relatief) oud te worden? De ouderen die we bezochten waren vaak ziek en wilden van ons, de vrijwilligers, geld voor medicatie. Medicijnen zijn duur in Malawi en ook nog eens ontzettend slecht verkrijgbaar. Van het beperkte vrijwilligersbudget dat we hadden, konden we echt niet iedereen helpen. We moesten keuzes maken. Keuzes die me, soms nog in mijn slaap, achtervolgen. Want waar kies je voor? Het kopen van een schooluniform voor een meisje met vergroeide ledematen? Zodat ze in ieder geval qua kleding niet van haar leeftijdsgenootjes hoeft af te wijken? Of helpen we toch die oude man, die zich over de grond voorttrekt en geel ziet omdat waarschijnlijk al zijn organen het al aan het begeven zijn? Ja, deze lieve, oude man zal ik nooit vergeten. Het meisje heeft een mooi schooluniform gekregen en kon samen spelen met haar vriendjes en vriendinnetjes. Ze voelde zich, voor het eerste in haar leven, één met hen en voor één keer in haar leven niet anders. En de oude man? Navraag bij een arts leerde ons dat we ‘m op dat moment al niet meer konden redden. Hij overleed twee dagen later. Zonder medicatie.

• 

• 

• 

In de weekenden verkende ik, samen met mijn reisgenoten, de cultuur en het land. We schilderden (ja, ik zelfs) een Malawiaans schilderij, beklommen het Zomba-plateau voor een spectaculair uitzicht, haalden boodschappen op de lokale markt en we gingen op meerdere weekendtrips. Zo zijn we op safari geweest. Per boot verkenden we de rivier en het land waarop we uitkeken. We sliepen ’s nachts op de boot tussen de wilde dieren. En ’s ochtends vroeg gingen we met een jeep op safari in een wildpark. Mooi verhaal ook: onze jeep kwam vast te zitten middenin het wildpark. Waardoor wij, vier jonge vrouwen, onze forse, Canadese gids uit de blubber mochten duwen.

• 

• 

• 

Met de tweede weekendtrip ging ik bergbeklimmen. Althans: de vooraf beschikbare informatie gaf aan dat het een stevige bergwandeling zou zijn. Maar geloof me: dat was het niet. Op mijn hardloopschoenen van het merk Nike gleed ik de vochtige berg op en af. Op een gegeven moment liet ik me maar gewoon vallen, want verzetten had geen zin. Het was een klim van zo’n acht uur naar boven. We sliepen in een berghutje op een matje en bereidden ons eigen eten midden op de berg. Maar een ieder die mij een beetje kent, weet dat ik die nacht geen oog heb dichtgedaan. Maar we hadden een fantastisch uitzicht (waar ik vervolgens geen foto van gemaakt heb, want op dit moment had ik mijn klaagmodus weer ontdekt). De volgende dag begon de afdaling van ook nog eens acht uur. Nog meer glijden en vallen, ik deed het fantastisch. Maar zonder al teveel kleerscheuren, bereikten we eindelijk het eindpunt: een pizzeria. En ja: een pizza heeft nog nooit zo lekker gesmaakt (te zien aan mijn gelukzalige blik op de foto).

• 

• 

• 

De laatste trip was een waar vakantieweekend. We gingen naar het meer. Hier dronken we heerlijke drankjes, aten we het lekkerste lokale eten, zwommen we in het water, zaten we op een bananenboot en genoten we van de zon. Wat een heerlijke (bijna) afsluiter van deze geweldige reis.

• 

De maand was inmiddels voorbij gevlogen en het eind van mijn reis kwam in zicht. Ik weet nog dat ik die laatste dagen echt om me heen keek en alle indrukken in me op wilde nemen. Deze voorgoed op wilde slaan en nooit meer zou willen vergeten. En nu, zeven jaar later, voel ik me weer precies als toen.

Ik heb me tijdens mijn reis geen moment zielig gevoeld, omdat mijn relatie net uit was. De mensen hier waren zo gelukkig en dankbaar met het leven dat zij leefden en met alle beperkte middelen zij tot hun beschikking hadden. Hoe kan ik me dan nog zielig gaan voelen, terwijl ik zoveel wél heb? Ik had dan wel geen relatie, maar ik voelde me rijker dan ooit.

Het is Malawi die me voor het eerst heeft doen beseffen dat mijn verhaal opnieuw geschreven kan worden. Het is Malawi die me geholpen heeft om een nieuwe start te maken. En ik ben mezelf eeuwig dankbaar voor de keuze die ik op dat moment gemaakt heb. Malawi zit voor eeuwig in mijn hart.

Liefs, Ciska

Travel